Pandemi sonrasındaki konsantrasyon kupayı kazanmak üzerindeydi. Elenip, yollarının bittiğini görünce Fenerbahçe takımı için hedefler bir anda tükendi. Zaten içi çekilmiş oyuncular grubuydular, bu kez "bitikler" olarak yeni yerlerini de aldılar. Bu gibi sezonları çok gördüm. Üstelik adınız Fenerbahçe ise aksilikler gelmeye başladı mı, bitmez. Sakatlıklar birbirini kovalar, geri pasları tıngır tıngır kaleye girer. Çünkü korku dağları yüreklerdedir ve ne yazık ki o göğüslerde "güvercin kalbi" vardır. Lider oyuncuyu o zaman tanırsınız aslında. Direnen, karşı koyan veya her şeye rağmen bir şeyler yapmaya çalışan. Kasımpaşa karşılaşması aslında karakter testi gibiydi Fenerbahçe için. Kime, ne kadar güvenebileceğinizi gördünüz bu maçta.
Ozan'a kaptanlık verildi. Takımın büyükleri de destekledi bu kararı. "İyi futbolcu" olduğunu düşünüyorsa, ya dünkü performansını açıklamalı ya da takımının neden yedinci olduğunu. Kayseri maçında kaptırdığı toptan sonra kırmızıyı gördü. Dün de iki kişinin baskısı altındaki Rodrigues'e pas atıp, top kaybına neden olup, filelere baktı. Rakiplerin pozisyonlarının birçoğunun Ozan top kayıplarından gelmesi de ayrı bir konu. Ya da Vedat'tan da bahsedebiliriz. Hâlâ pandemi arasını bitirmemiş. Antrenmansızlık bahanesi olabilir fakat eşit şartlardaki rakiplere karşı sahada. En güvendiğiniz isim; Emre, tribünde. Vedat ile kaptan Ozan kayıplarda, topu emanet edeceğiniz Gustavo stoperde, ortada ne akıl kalmış, ne fikir ne de "isyan"…
Dediğim gibi; kötü oynamak problem değil. Sorun kötü koşmakta. Kimsenin beğenmediği Tolga Ciğerci gibi her yere ayak koymamışsanız ya da Deniz-Ferdi gibi "Ne yapabilirim" endişesi taşımıyorsanız, o formanın oyuncusu da olamazsınız.
Kasımpaşa, kendisine kazanma serisi yakalatan oyun düzeni ile sabırla bekledi. Sadece topun arkasına geçecek, Fenerbahçe takımının ikramını bekleyeceklerdi, yanılmadılar.