Devre bittiğinde iki takımın da kaleyi tutan ilk şutları gol olmuştu. Daha ileri gidersek Trabzonspor ceza alanına girdiği ilk pozisyonda golü buldu. Fenerbahçe'nin üst üste kornerleri veya ofsayta düşmediği anlarda şut denemeleri vardı gole kadar.
Kazanmak zorunda olmamak, Trabzon takımını maçta gerilimsiz ve daha sakin tuttu. Sonuç baskısının üstüne yedek kulübesinde Emre Belözoğlu'na çıkan çift sarıdan kırmızı da Fenerbahçe'nin endişelerinin işareti oldu. Cüneyt Çakır'ın gözünün önündeki jestleri çok rahat ve doğru süzeceği anlarda, kendi gösterisini yaptığını da izledik aynı zamanda.
Soyunma odasına beraberlik golüyle gitmek, maçın hükmünü tekrar kendi eline geçirmesiydi Fenerbahçe takımının. Taraftar desteği olmadığı, ön tarafın hiçbir şey üretemediği bir süreçte, Deniz Türüç "yaparız" şutunu attı. Endişelenme sırası rakipteydi artık. Mehmet Ekici değişikliği ile ön tarafa serbest bir adam koydu Tahir hoca.
Hücum aklı ondaydı artık. Üst üste pozisyonlar da geldi. Vedat'ın kaçırdıkları, Uğurcan'ın kurtardıkları arka arkaya izlendi. Tek taraflı bir maça döndü oyun. Kalabalık kalarak, hata bekledi Trabzonsporlu oyuncular. Bu diziliş içinde gedik arayan Fenerbahçe oldu.
Sezonun finalini oynuyorlardı. Her şeyin ters-yüz olduğu bir dönemde, geri kalan günleri "anlamlı" kılacak golün peşine düştüler.
Ama koca takımı bu günlere getiren "yetersizlik", tabeladaki skorun da sahibiydi. Pozisyon alamayan iki stoperin (Serdar-Jailson) ikramlarıyla teslim oldular.
Ekuban'ın kendi şovu, Sörloth'un pusu oyunu, Trabzonspor'un takım olarak sezona ne kadar çok kilitlendiğini de gösteren müthiş direnç.
Fenerbahçe'nin artık açacak sayfası kalmadı. Kapatacak dosyaları ise vardır muhakkak. Fenerbahçe'nin "hamasete" değil, doğru "akla ve planlamaya" ihtiyacı olduğunu anlarlar umarım.