Baskıya yanıt vermek önemliydi. Alanya ile beraber kal, M.United'a teslim bayrağı çek ve Aziz Yıldırım tartışılmaya başlansın. Bunun üstüne ligin en sert deplasmanlarından birine ve en organize takımının karşısına çık. Tam bir kırılma haftasında, tekrar takım haline gelmenin formülünü bulmaları önemliydi. Büyük takım refleksi budur. İlk 45 bittiğinde rakibe tek şut attırmamış bir Fenerbahçe varsa, mücadeleler darbeli ve tavizsiz ise, oyuncu grubunun "yeniden" demeye karar verdiğini anlarsınız. Topu rakipten kapmak adına bu kadar agresifliğe rağmen, ofansif olarak yine Lens'in ayaklarına bakıyorlardı. Penaltı olmasa, Fenerbahçe'nin gol atması için belki de yine bir duran top gerekecekti.
Nitekim ikinci yarıda Van Persie ile direk ve kaleci Serkan arasında geçen macera da bir korner sonrasındaydı.
Skor üstünlüğü ile "dikkatli oyun" beraber gelişti Fenerbahçe adına.
Konyaspor, rakip kaleye gitmeyi hatırladığı gibi, Ömer Ali'yi de sürpriz hücumcuya çevirdi.
Dikkatimiz 60. dakika sonrasındaydı.
Çünkü fizik güç olarak geriye gitme anları, Aykut Kocaman'ın Konya'sı için fırsat anları olabilirdi. Ama Ali Çamdalı olmadan, organizasyonlar, hep eksik kalıyordu.
Karşılıklı pozisyonlar ve Skrtel'in eline temas eden ortaya, "devam" diyen hakem dörtlüsü yine maçın hikayesine kendi adlarını yazdılar.
Fenerbahçe'nin bu maçı kazanması, hedefi sıcak tutmayı sürdürmesi için de gerekiyordu. Açılan puan farkı, hem takımı, hem de seyirciyi daha 10. hafta gelmeden ligden soğutur. Kalan haftaları "yapabiliriz" heyecanıyla geçmek ve güven tazelemek açısından çok önemli bir galibiyet elde ettiler.
Ali Koç'un "buradayım, adayım" açıklaması ile birlikte kulüpteki dengeler de değişecektir, Aziz Yıldırım'ın takıma olan yaklaşımı da. Kalan haftalarda çok ilginç şeyler duyacağız, seyredeceğiz.
Sadece takım olarak değil, kulüp olarak da Fenerbahçe "yeniden" diyebilir.