İlk 45'ten sonraki formasyon değişikliği ile Fenerbahçe ısıran görüntüsünü cebine koydu. Nafile dakikalar sonrasında, "Artık bir şeyler yapalım" diyen Eskişehirspor'da vardı bu bölümde sahada. Hücum emri gelmişti kenar adamlarından ve tribün mırıldanmaları karşısında sahadakilerin de daha fedakar olmaktan başka şansları yoktu. Oyunun kritik iki üç oyuncu vardı Fenerbahçe adına... Mert birinci elbette. Ama Meireles ve Alper'in hakkını teslim edelim. Portekizli'nin sahada hep doğru yerde olmayı başarması, gösterişsiz oyununa rağmen, akıl üretmesi vardı. Ve Alper Potuk. Maçı yürümeden oynadı. Bir an bile koşusundan vazgeçmedi ve ön tarafta sürekli olarak forveti tamamlayan isim oldu. Golün gelişi de, Eskişehirspor'un orta sahasındaki açığı değerlendirmesi de maçı yönünün değişmesini sağladı.
Sürekli denemeler, kadronun değişken hale gelmesi, oyun içindeki acemilikleri de beraberinde getiriyor. Tek tek "usta" diyebileceğimiz oyunculara rağmen, basit top kayıplarındaki artışın bir nedeni de bu olabilir. Fenerbahçe sanki hazırlık sezonu maçları oynuyor da, lig 15 gün sonra başlayacakmış havasında. Yanına "ideal" yazacağımız bir sonuç bulamadılar. Sürekli olarak arayışa girilmesi, oyuncu form durumlarının veya hücum bölgesi kombinasyonlarının belirsizlik içinde kalması da bu düşüncemizin bir başka nedeni.

TOPAL DİRENCİ ARTIRIR
Bu takıma Mehmet Topal'ın girmesi orta sahayı daha dirençli kılar. Ama Emenike-Webo-Sow üçlüsünün form tutması, top atıldığında hiç olmazsa 15-20 saniye kaybetmemeyi başarmaları, ofansif güveni geri getirir. Orta sahadan desteklenmeyen hücum girişimlerini, bu yapıyla gole veya pozisyona dönüştürmeleri çok mümkün gözükmüyor. Kazanmak, Arsenal rövanşı öncesinde en azından kafaları rahatlattı, üzerlerindeki baskıyı azalttı. Eskişehirspor'un kaçırdığı penaltı, eğer gol olsaydı; bugün çok farklı yorumlar yapardık. Daha ilk haftalarda bu ortamın neden oluştuğunu Ersun Yanal da yöneticiler de, futbolcular da iyi analiz etmeli.