Çok hücum oyuncusuyla maça başlamak güzel bir tercih. Büyük takım genlerinde olan bir şey. Bu tercihi yaparken oyuncuları da etkili hale getirebilecek oyun tercihini de yapmanız gerekiyor. Yani bu kadar yetenekli oyuncuları kaleye yakın hale getirmek daha değerli hale geliyor. Oyunun ilk yarısında Beşiktaş geçmiş maçlara oranla daha ön tarafa çıkarak, rakibine baskı yaparak oynamaya çalıştı. Bu bölümde büyük takım kimliğinden ufak tefek esintilerde gördük, mutlu da olduk. Semih'in kaleye yakın oynaması takımın o bölgede biraz daha fazla bulunma isteği güzel görüntülerdi. Gol ile nefes alan bir oyuncu olarak Semih'in bulduğu gol önemliydi. Beşiktaş'ın artık kaybetmekten yorulduğu bir dönemde tutunabileceği büyük bir umut ışığı oldu. Gol geldikten sonra daha fazla topa sahip olabilme daha fazla atak yapabilme duygusu da beraberinde geliyor. Yani büyük takımlarda böyle bir kültür vardır. Skoru yakalıyorsanız oyunu da elinize stratejik anlamda alabiliyorsunuz demektir. Bu da rakibinizi daha fazla avlayabileceğiniz alanlar ve pozisyonlar noktasına geliyor. Bu kültür Beşiktaş'ın geçmişinde, genlerinde, karakterinde var ama maalesef Santos'un oyun anlayışında bu düşüncenin yaşamadığını görüyoruz. Beşiktaş camiası yoruldu… Görev aldığı günden beri takımın ruh hali neredeyse sıfırlandı. Her maç aynı negatif tekrarları görmek omuzlarda çok ağır bir yük haline geldi. Santos, Beşiktaş'ı birçok maçta ilk yarılarda rakibin oynamasına müsaade edip ikinci yarı görevini hatırlar hale getirdi. Fakat bu maçta ilk yarı biraz iş yapan ikinci yarı Santos kimliğine geri dönen bir oyun yine büyük bir hayal kırıklığıyla sonlandı.