Orhan Pamuk'un "Masumiyet Müzesi"nde geçen "Simitle çay içtim" ifadesine muttali olunca ben neden böyle yapmıyorum, dedim.
En azından bir kez olsun deneyimlemek istedim.
Deneyiş o deneyiş. Allah sizi inandırsın, 2008'den beri "çayla simit yemeyi" bıraktım. Artık sadece "simitle çay içiyorum."
Sizin anlayacağınız, romanın üzerimde etkisi büyük oldu!
Tavsiye eder miyim?
Valla fiyatta değişiklik olmuyor. Ha çayla simit yemişsiniz, ha simitle çay içmişsiniz, fark etmiyor... Besin değeri de aynı... Aldığınız kalori de aynı olduğu halde daha az kilo alıyorsunuz hissine kapılmak mümkün. Tabii hisler önemli. Lakin benim önerimle deneyimlemek ile koskoca Nobel ödüllü romancıdan etkilenerek deneyimlemek arasında kuvvetle muhtemel "lezzet" farkı olacaktır.
Demem o ki, romanlardan, oyunlardan, filmlerden kimin nasıl etkileneceğini kimsecikler bilemez.
Mesela, Yeşilçam Sineması "yaşam tarzı" naklinde etkili olmuştur. İlk gençlik yıllarımızda Cüneyt Arkın modeli saçlarını ortadan ikiye ayıran arkadaşlarımız çoktu. Yılmaz Güney gibi mahzun, boynu bükük, beyaz dişlerini göstere göstere bakan arkadaşlarımız da vardı. Hiç unutmam, böyle bakan bir arkadaşımızı cimcime bir kız, "Pişmiş kelle gibi ne bakıyorsun?" diyerek felaket bozmuştu.
Malumunuz, kadınlar erkeklerden çok daha gerçekçidirler... Yatları katları olan zengin çocukları dururken, sırf yakışıklı bulduğu için fakir ama onurlu inşaat işçisini tercih etmezler.
Zaten hayat çokluk filmlerden başka yerden akar.
Faulkner, Joyce okursunuz, Ingmar Bergman filmlerini hıfzedersiniz ama kaynana adayı olarak karşınıza Aliye Rona çıkar.
Zordur, zor!
Burjuva sandığınız Aksaray zengininden başka bir şey değildir.
CHP ne kadar sosyal demokratsa "zenginlerimiz" de o kadar burjuvadır. Hülasa, sınıf mücadelesi verirsiniz ama sınıflı toplum yoktur, ofsayta düşersiniz.
Neyse, Orhan Gencebay'ın dediği gibi "Bunlar sırdır bilemeyiz sevdiğim!"
Bildiğim tek şey ne okuyup ne izlediysem ve hatta ne dinlediysem hep etkilendim.
Etkiye açık olmaktan da öte, etkiye davetiye çıkardım.
Etkilenmediğim tek eser Oğuz Atay'ın "Oyunlarla Yaşayanlar"ıdır. O da kendimi bildim bileli öyle yaşadığım için.
İnsanoğlu, etkileyen ve etkilenen varlıktır.
Gelgelelim, muhalefetin iktidardan etkilendiğini hiç görmedim. Hatta, CHP'li Engin Altay, "Bu hükümet dünyanın en doğru işini bile yapsa bizim bunu takdir edecek halimiz yok!.." diyerek bunu dermeyan etmiştir.
Etkileşim olmayınca içe kapanma kaçınılmazdır. Ardından da "nevrotik kültleşme" başlar. 12 Eylül darbesinin ardından gelen depolitizasyon ortamından şekvacıydık, hâli pürmelalimiz tam tersi. Fakat siyasetin nefes boruları nefret tortularıyla öyle tıkanmış ki depolitizasyondan daha beter bir hâl var.
Z kuşağı belki bir umut olabilir bu tıkanıklığa diye bakıyorsunuz. Öyle ya, jargonları, dilleri farklı. "Aşko kuşko" gibi lakırdılar ediyorlar.
Yazık ki yazık, siyasette büyüklerini aratmayacak kadar "yobazlar."
Gırtlaklarına kadar da "politikaya" batmışlar. Sanki memlekette ekstradan kutuplaşmaya ihtiyaç varmış gibi.
Empati duyguları da mefluç olmuş. Oysa empati şart. Bu yaşta bile siyasetlerine karşı çıktığım politikacıların yerine kendimi koyduğum oluyor.
İtiraf edeyim: Davutoğlu olmakta epey zorlandım!.. Kolay değil tabii. "Bir selam veririm bütün Anadolu ayağa kalkar" diyorsunuz, doğru dürüst selamınızı alan olmuyor. Yüzde 51 oy aldım diye hava atıyorsunuz, yüzde 1'lerde boğuşuyorsunuz.
Akşener yerine kendimi koyarken "Ben başbakan olacağım" sözünde takılıp kaldım, ileriye geçemedim, bıraktım. Babacan olmak bir hobi olarak bile ilgimi çekmedi. Görünür olmadan iş çevirmek bana göre değil.
Kılıçdaroğlu olmak çok keyifliydi. Hep yenilsen de yenildiğini hissetmiyorsun. Hatta daha güçlü hissediyorsun.
Bir kez sevgili Kılıçdaroğlu oldum, çıkmakta zorlandım. Çok iyi geldi, tavsiye ederim.
