SABAH'TAN MEKTUP

SABAH'ın Barbaros Bulvarı'ndaki binasından dün bir sessiz gemi kalktı. Gemide tek yolcu vardı: Sevgili foto muhabirimiz Erkan Koyuncu.
Onu o sessiz gemiyle meçhule uğurladık.

Erkan'ın akıl almaz ölümüne yanarken toplum olarak hayat ile ölüm arasındaki çizgiyi nasıl her geçen gün daha da incelttiğimizi düşündüm.
Ve de özgürlük alanımızı nasıl sürekli daralttığımızı...
***
Bugün aklınızın estiği hiçbir yere elinizi kolunuzu sallayarak giremezsiniz. Bir özel güvenlik timi barikatından geçmek zorundasınız.
Bugün hiçbir mekana özgürce adım atamazsınız. Vücut tarayan cihazdan onay almak, dahası üstünüzde başınızda ne varsa didik didik aranmasına katlanmak zorundasınız.
Bugün kendi evinize bile rahatça giremezsiniz. Alarm sisteminden vize almak zorundasınız.
Bugün eviniz bir binanın alt katlarındaysa, pencerenizi açamazsınız. Çünkü sadece pencereler değil, kapı baca ne varsa demir parmaklıklarla örülü.
Bugün birçoğumuz kalın ve yüksek duvarlarla çevrili, kapıları özel güvenlik elemanlarıyla, beden tarama cihazlarıyla, alarm sistemleriyle donatılmış özel sitelerde yaşıyoruz.
Bugün hepimiz ama hepimiz günün 24 saatinde mobese'ler tarafından gözetleniyoruz.
Bugün hepimiz kentin hemen her yerinde kılık değiştirmiş sivil polisler tarafından izleniyoruz.
***
Hayat mı bu?
Daha doğrusu nasıl bir hayat bu?
Bir habis tümör toplumu kemiriyor, yayıldıkça yayılıyor.
Lütfen yanıtlayın: Babalarımız, dedelerimiz mi daha özgürdü, yoksa bugün biz mi daha özgürüz?
Lütfen düşünün: Babalarımızın, dedelerimizin mi akla gelmeyecek bir kazayla ölmek riski daha fazlaydı, yoksa bizim mi?
En kötüsü ne biliyor musunuz; özgürce soluk alıp vermek için çekip gideceğimiz bir ada bile yok. Kalmadı.
***
Her şeye rağmen, sağlıklı ve mutlu bir hafta dileğimle...