İtalyanlar 48 yıl sonra Dünya Kupası'na gidemedikleri 2018'de, dönüp geçmişe baktıklarında 12'nin büyüsünün bittiğini kabul ettiler. 1970'te Pele'li Brezilya'yla final oynamışlar, 82'de kupayı kazanmışlar, 94'te Baggio penaltıyı kaçırmış, kaybetmişler, 2006'da Zidane kafayı atmış ama onlar kupayı almışlardı, 2018 Rusya'da da final oynayacaklardı, 12'nin sihri buydu.
Rusya'ya gidemeyince anılara sarılmışlardı o günlerde.
Eleme grubunda Yugoslavya'nın ardından Dünya Kupası biletini alan İtalyanlar şike skandalıyla sarsılan futbollarını kurtarmaya çalışıyorlardı İspanya'ya giderken.
Polonya'nın Kamerun'u 5-1 yendiği maç dışında grupta bütün maçlar berabere bitti. İtalyanlar üç beraberlik alırken sadece iki gol atmış ve üç beraberliğini bir gol atıp alan Kamerun'u averajla sollayıp adını bir üst tura yazdırmıştı. Muhteşem Brezilya, genç Maradona'nın olduğu Arjantin, Fransız ve Almanlar varken nasıl kupayı kazanabilirlerdi ki?
Çok şey oldu 1982 yazında… Gijon'da Almanya ve Avusturya 80 dakika top çevirdiler, Cezayir'i kupanın dışına attılar, o günlerde grupların son maçları aynı gün saatte oynanmıyordu işte… Sevilla'da Schumacher'in Battiston'a uçan tekmesi, unutulmaz Batı Almanya- Fransa yarı finali… O günlerde grup maçlarının ardından ikinci tur da üç takımlı gruplarla oynanırdı. İtalya daha ne kadar zorlu bir gruba düşebilirdi ki… Brezilya ve Arjantin, Güney Amerika'nın iki devi karşılarında kabus gibi duruyordu..
DEVLER EVİNE DÖNÜYOR
Barselona şehrinde bugün Sarria Stadı'nın yerinde dev apartmanlar yükseldi ama 82 yazının hatıralarını dozerler de yıkamadı.
Sarria'nın çimlerinde İtalyanların boğduğu ilk takım Arjantin oldu. 2-1 kazandılar.
Brezilya da Arjantin'i 3-1 mağlup edince son maç 70 finalinin erken rövanşı oldu. Socrates, Zico, Eder, Falcao'lu Brezilya karşısında Zoff, Cabrini, Antognoni, Tardelli, Bruno Conte ve Paolo'lu İtalya… 5, 25 ve 74'te üç kez yıktı Paolo Brezilya kalesini, Socrates ve Falcao'nun golleri yetmedi sambacılara... İtalya çıldırmıştı, Arjantin ve Brezilya evine dönüyordu.
1934 ve 1966'dan sonra ilk kez Dünya Kupası yarı finalinde dört Avrupa ülkesi vardı. İtalya'nın rakibi ilk grubu önünde bitiren Polonya, Batı Almanya'nın karşısında ise Fransa… 8 Temmuz günü öğleden sonra hayat durdu İtalya'da... İki kez sallandı ülke, Paolo, Polonya filelerini havalandırmış, İtalyanlar delirmişti. Medyanın "Ne işi var bu formsuz haliyle Dünya Kupası'nda" dediği Paolo'ya inanan hocası Bearzot takımıyla Madrid'deki finale gidiyordu...
ALKIŞLAR PAOLO'YA
Dünya Kupası'nda ilk penaltı atışlarının uygulandığı finallerdi. Tarihin en unutulmaz maçlarından birine sahne oldu Sevilla'daki Ramon Sanchez Pizjuan Stadı..
90 dakikada Littbarski ve Platini'nin karşılıklı golleri, uzatmalarda önce Tresor ile öne geçen Fransa Giresse ile 98'te skoru 3-1'e getirdiğinde iş bitti denmişti ama Almanlar son sözü söylediler, önce Rummenigge sonra Fischer'in golleri ve penaltı atışlarında Six ve Bossis kaçırınca yıkılan Fransa… 70 bin kişi Batı Almanya'yı Madrid'deki finale uğurluyordu İtalya-Polonya maçından dört saat sonra...
11 Temmuz akşamı Madrid'de Batı Almanya'yı yıkan ilk gol yine Paolo'dan geldi. Tardelli ve Altobelli ile üçü buldular, Breitner'in tek golü kaybedenin sayısı olarak geçti tarihe... Santiago Bernabeu'nun tribünlerinde 90 bin futbolsever Dünya Kupası'nı kaldıran, turnuvanın en iyi oyuncusu ve gol kralı olan Paolo'yu alkışlıyordu… Paolo artık tüm İtalyan erkeklerinin kardeşiydi, ağabeyiydi, oğluydu. Ferrari, Armani ya da Umberto Eco- Luchino Visconti ne ise Paolo da öyleydi artık, bir ülke yeni markasını, efsanesini yaratmıştı… 38 yıl sonra iki kızıyla gittikleri tatilden döndüklerinde eşine sırtının ağrıdığını söyledi… Gittikleri doktor onu görünce "Oooo Signor Rossi" diye ayağa fırladı. Hastalıkla savaştı ama başaramadı... Paolo Rossi dört gün önce eşinin kollarında hayata veda etti.
64 yaşındaydı… Herkes güzel konuştu ardından ama en güzelini 81 yaşındaki teknik direktör Giovanni Trapattoni söyledi: "Futbolcular, hocalarından önce ölmemeli..."