Bazı şehirler ilk bakışta sizi çarpıyor, Balıkesir de öyle. Geçtiğimiz sonbahar bir okur buluşması için oradaydım, âdeta âşık oldum.

Bir kere gitmesi bir Marmara güzelliği. Yenikapı'dan feribota atlıyorsunuz, bir deniz yolculuğu. Bandırma'da iniyorsunuz. Oradan minyatür tren veya minibüsle ver elini, göl kıyısından, bereketli ekin tarlalarının zümrüt yeşilinde Balıkesir'e gidiyorsunuz. Manyas gölü bir şiir gibi parlıyor sağ tarafınızda. Sonbahar ışığı o göl manzarasında düş kurmak için çağırıyor sizi…

Balıkesir'i gören tepenin üstüne kocaman bir kütüphane kondurmuşlar. Her tarafı cam, ışıl ışıl içerisi. Mimari yapısına gelince hangi stil pek belli değil. Ama olsun kenti kuşbakışı seyrede bir kütüphane orası. İçerde sempatik sorumlular, masalarda gençler, çaylar. Pırıl pırıl özel çalışma odaları, toplantı salonları.

Balıkesir Belediyesi kütüphaneyi yaptıktan sonra kültür insanı Ahmet Kot'a teklif götürmüş, o da beş tır alan kitaplığını almış, oraya gelmiş. Söz konusu kitaplık kıymetli. Özel basımlar, antik değeri olanlar. Ahmet Kot Kitaplığı munis, okumaya, tefekküre teşvik eden tebessümlü bir mekân. Şehirden otobüsler konmuş, o ayrı bir mevzu ama en enteresan yanı, kütüphanenin bir kültür alâmetifarikası, ümitvar bir abide gibi orada, tepede dikilmesi…

***

Tepede durdum, Balıkesir'e baktım. Kentin tam ortasında yemyeşil bir vaha gördüm. Gerçi etraftaki yapılar çok yüksek katlı değil. Ağaçlı yollar vesaire. Fakat şehrin tam ortasında yeşil, bir istisna! Dikkatli bakınca bunun mezarlık olduğunu anlıyorsunuz. Mezarlıklarımız olmasa şehirlerin durumu fena.

Hakkını yemeyelim Balıkesir'in ana rengi yeşil. O da bir ferahlık insana. Bir de bal dök yala babında bir temizlik çarpıyor seni. Yollar, caddeler öyle. Dikkatli baktım bir sigara izmariti bile göremedim yerlerde. İnsanlar huzurlu, yapay bir gölün çevresine kafeler, lokantalar yapılmış. Çoğunu Belediye planlamış, gezinti mahalleri, yürüyüş parkı ferahfeza. Yerel yönetim pek aktif davranmış buralarda. Sadelik ve ihtimam unutulmadan ama…

Zağnos Camii ise yeni restore edilmiş. Avlusunun duvarları kaldırılmış, çevresi tamamen göz alabildiğine çimen. Çimenliğin dibinde ahşap Türk evlerinden kafeler var. Camii, geceleri mimarisine yakışan ışıklarını yaktığında kafelerde oturup sohbet edenlerle adeta bir iç çelik yaşıyor. Bir birliktelik duygusu. Neşeli bir huşu. Bir rüya alemi desem abartı değil.

Kafelerde sohbet muhabbet gani. Efendi Kahvesi sanki bir merkez. Orada bir kaymakam beyefendi ile tanıştım. Bir İslam felsefesi muhabbeti kurduk ki deme gitsin. Böyle bir kamu insanı sadra şifa oldu bünyeme.

Belediyenin bürokratları da cana yakınlık nişanesi. Orta kırat yönetici takımına yöneltilen "asık surat" eleştirisi yerle bir olmuş oralarda. Ve de kentlerinin kültürünü derinlemesine hazmetmişler. Yerel bir idareci bir mitoloji dersi verdi bana. Zihnim açıldı, tarihe saygı had safhada. Bir diğeri ağzımın suyunu akıtarak yöreye ait 85 çeşit peyniri anlattı. Kesin markalaşmalı, dünya tanımalı diye geçti içimden.

Orada hâlâ kır lokantaları var. Tahta iskemle. Bu da bir mucize. Derelerin arasında balık yapıyorlar güveçte. Kaşarlı, sebzeli lezzetler. Dil ısırtmalı.

***

Baktım dağ bayırda bir tek kâğıt, tek bir naylon torba yok. Nedir bunun sırrı, diye sordum yerel yöneticiye. Dedi, "haber saldık, dağ tepe hurda ne bulurlarsa çuvallayıp getiriyor vatandaş, bir ağırlığa ulaşınca kuzu hediye ediyoruz kendilerine." Maddi teşvikin böylesi şahane…

Bir oksijen var, ilk gün sarhoş ediyor sizi. Okur buluşmalarında rastladığım gençler kadar tarla tapanda çalışmaktan güneş yanığı hanımefendiler öyle diri sorular sordular ki zâtıma, anlatamam! Öğrendik ve eğlendik birlikte…

Hayran oldum Balıkesir'e, onu söylüyorum. Sükûn ve yeşil çarptı beni de.

Bu gözlemleri yazarken içim dışım bağ bahçe…

Unutma:

#ÇokYaşaFilistin