Erkek olanı, 1800'lerin ortasında Kafkas yangınından payitahta sığınan bir nesepten geliyordu. Aile daha sonra arasından Talat Paşa'yı çıkarmış, iktidara oynamış, bütün çocuklarını askeri okullara göndermişti. Fakat İttihat, Ermeni Tehciri, 1. Dünya Savaşı derken taklamakan olunca, sülale dımdızlak ortada kalmıştı.
Kuleli Askeri Okulu'nu birincilikle bitiren ailenin bu son ferdi yüzbaşı iken, o zamanların mücbir sebebi 'kadın meselesi' yüzünden ordudan tart edildi! Epeyce süründükten sonra, bir İskandinav şirketinde ballı bir memuriyet bulundu. O şirket ordudan ayrılan kim varsa, eğitim kalitelerinden dolayı bünyesinde topluyordu.
Kadın olanı ise cumhuriyetin ilk vali vekillerinden birinin kızıydı. Baba erken ölmüştü. Ünlü muhalif yazarların sekreterliğini yapmış sonra bir devlet dairesine girmiş, memur kadrosunu kapmıştı. Ne var ki 2. Dünya Savaş'ı yıllarının çilesi yetmezmiş gibi, Menderes olayında da taraf olunca, sürgünler şu bu, başına gelmedik şey kalmamıştı...

***

İki yaralı insan, olgun yaşlarda karşılaştılar, evlendiler. Fakat ehli keyif adamın, kurmay da olamamış, subay da kalamamış olanın yeni iş yeri Bakırköy'deydi! Üsküdar'dan her sabah oraya öldürsen gidemezdi...
Onlar da zamanın çayır çimen, tarla tapan yerinde bir arsa aldılar. Bir yuva, çocuklar, tavuklar filan. Altın tüylü bir kurt köpeği, mutlu mesut bir 'küçük cumhuriyet' inşa etmeye başladılar.
Eski yüzbaşı istihkamcıydı. Mimar diploması yoktu ama mimar sayılırdı...
'İsrail' tipi bir ev tasarladı. Öyle söyledi. Geleceğin binası bunlar olacaktı. En ilerisi oydu. Bir villa çizdi. O yıllarda İsrail yerleşkelerindeki mimariyi taklit etti. Belki de tek bildiği oydu...
Aslında mekan dev pencereleri, ferah balkonlarıyla şık bir tasarımdı. Mamafih hesap çarşıya uymadı. Senetler imzalandı, kazıklar yendi, adam kafasını dağıtmak maksadıyla maaşlarını Beyoğlu'nda ezdi. Aile yıllarca müştemilatta yaşadı...
Nihayet anne olanın çektiği tespihler, beyaz tülbentlere sarınıp kıldığı namazlar, belki azmi inadı sayesinde bir gün tavan betonu döküldü, yapı bitti!
Damdaki demir filizler eli mecbur açıktaydı. İlerde kat mat çıkacaklardı...

***

Fakat ev bitinceye kadar dört taraf çoktan taşradan göçenlerin sallapati binalarıyla dolmuştu...
Evin elit babası varoş ahalisini yok saymaya karar verdi.
Bahçeyle uğraşırken, "Kolay gelsin dayı!" şeklinde yanaşanları pişman ediyor, cuma akşamları asmanın altında çilingir masasında 'hafif batı müziği' dinliyordu. Çocuklara rakı damlatılmış minik likör kadehlerinde 'kadeh medeniyeti' veriyor, acı diye içmeyen sabilere masadan kalkmama cezası kesiyordu...
Mahallenin çocukları yaz tatillerinde kuran kursuna gidiyor, janti baba kendisininkileri zinhar göndermiyordu. 'Camiye diye para toplarlar, gider apartman dikerler' diyordu. Eski Türkçe dediği kelimelerle dalga geçiyor, daima öz Türkçe söyleniyordu.
Bir keresinde, ilk televizyon gelince, bakmaya gelen mahalle halkının önüne...
Çaylar demlemiş, börekler çıkarmış, almış ağırlamış karısını hiçe sayarak...
Fazla oturdular diye don paça çıkmış, kadehini koymuş, zavallıları boynu bükük dehlemişti.

***

Bir de yapılan ev tam bir felaketti! Geniş pencereler yağmurlara dayanmıyor, rüzgârı suyu içeri alıyordu. Dam su sızdırıyor, o zamanın teknolojisi zift mift para etmiyor, her kış adeta Alaska'da geçiyordu.
Yazlık mimari kışın donuyor, yazın sıcağındaysa kavrulup yanıyordu
Sonra yıllar geçti... Bahçedeki kavak ağaçları, ceviz ve aslanağızları soldu. Adam da kadın da hakkın rahmetine kavuştu...
Çocuklar evin yerine şöyle lüks, konforlu bir apartman yaptırmak istediler. Fakat arsanın altında gizli bir yeraltı gölü, bir mağara olduğu ortaya çıkmaz mı?
Yani önce arsanın altına bir bakmak lazımdı.
Çare yok her şeye yeniden, en başından başlayacaklardı.
Hikaye işte böyle yarım kaldı...