Sosyal medyada özellikle de Instagram'da sık sık önümüze özlü, göz gözlü, iğneli sözler düşüyor.
Bunların çoğu bildiğimiz gibi değil, yeni model. Kocaman puntolarla yazılıp paylaşıldığında beğenilmelere doymuyor. Kopyalanıp başka hesaplarda tekrardan paylaşılıyor.
Bu 'ohhh rahatladım sözler'de dikkatimi çeken ortak nokta bol mesaj içermek sureti ile giderde sınır tanımamaları, lafı gediğine koymaları, okuyan kişiye geçici yürek ferahlığı sağlamaları.
Misal şu ayarda şeyler;
"Biraz insan ol diyeceğim ama seni de zor durumda bırakmak istemiyorum."
"Kendinden daha akıllı telefonu olan insanlar var."
"Allahım bana bir veriyorsan insanlara üç ver, yeter ki benim olanda gözleri olmasın."
"Bulabildin mi sonunda o hep anlattığın meşhur huzuru?"
"Gel seninle yemek duası edelim, ömrümü yedin yemin ederim."
"Allah'ım dostum da düşmanım da benim için ne istiyorsa benden önce nasip et."
Gibi gibi gibi.
Tamam bazıları komik, kabul. Ben de gülüyorum da diğer yandan sosyal medya bağımlısı modern insanların her geçen gün daha mutsuz, daha tahammülsüz, daha hırçın, daha kavgacı, daha tatminsiz, daha kalın, daha kolay havlu atar olduğunu görüyorum.
Ve tabii ki daha yalnız.
"Haberin olsun bebeğim, seni benden daha çok kimse sevemez!!!" gibi kendi içinde beddualı bir cümleyi bile ayakta alkışlayıp, aşka, sevgiye yakıştırıp, gururla duvarımıza yapıştırabiliyoruz işte.
'Bir tek dileğim var mutlu ol yeter'in, 'bir tek dileğim var sürün, kahrol yeter'e geçtiği günlerdeyiz işte. Yerse.
Miyavvv.