Arkadaşımız ağlıyor, en yakınımız hüzünler içinde.
Diyelim aşk acısından, diyelim kovuldu işinden gücünden, diyelim kaybetti sevdiğini. Gidiyoruz yanına, destek olmaya.
Peki nelere dikkat etmeliyiz.
Bence şunlara:
1. Teselli edeyim derken, kendi anılarına girme.
Diyelim kız sevgilisinden ayrılmış, adam kıskançmış.
Sen kalkıp da benim sevgilim şunları şunları yapmıştı diye başlama. Rol çalma.
2. "Yemek yedin mi, su içtin mi" tadında sorgulamalara ve elinde tabakla gelip yedirmelere kalkma!
Biliyorum çaresizlikten insan ne yapacağını şaşırıyor, bir şeyler yapmak istiyor ama inanın ki işe yaramıyor.
3. Karşındakine ültimatomlar verme. Zaten kimse kimseyi dinlemez.
Gönül yine bildiğini yapar.
4. "Zaten ben bunun böyle olacağını biliyordum" frekansında nağmeler çalayım deme. Sen biliyordun da kardeşim, ben de yapamadım yani. Biraz anlayış n'olur.
5. "Geçer, bu da geçer, neler neler geçmedi ki" kıvamında bilmiş, görmüş geçirmiş kalıplara meyletme. Bunu biz de biliyoruz da şu anda acı çekiyoruz güzel kardeşim.
Sen en iyisi o güzel niyetinle sadece acı çeken arkadaşının yanında dur, konuşmak zorunda değilsin, çabalamana da gerek yok.
Sen dur. Orada dur. Elini tut, saçını okşa. Bu yeter de artar bile. Tamam mı.