Soyadımız nereden geldiğimizi mi temsil eder?
Hani soy- adı.
Sanırım evet.
Ailemizin altını çizer soyadımız. Çoğu zaman ait olmadığımız soylara ataçlanmışızdır.
Alır o ismi sırtımızda taşırız.
Kimileri gurur duyar soyadlarıyla. Adlarıyla, soylarıyla, orada olmadıkları geçmişleriyle, çoktan su almış aile birlikleriyle... oh ne ala ne ala. Aferin onlara.
Kimileri de kader bu ya; ezilir soyadlarıyla. Onlar gibi olamamış ya da olamayacak olmanın bilinciyle kavrulurlar, sağdan sola savrulurlar.
Soyadları hislerinden, fikirlerinden, eylemlerinden, rüyalarından önde koşar. Koş geçmişim koş, beni de geçerek koş hesabı.
Kimilerine de yazıktır, kazıktır soyadları. Hırsızlığı, arsızlığı, dolandırıcılığı, dayağı, ölümü, suçu taşırlar mecburen. Soyadı mecburiyetinden. Peki ya ben? Çok şükür, şikâyetim yok ne soyumdan ne adımdan. Yanlış anlaşılmasın, kafada soru işareti de kalmasın; yorgun gibiyim ama geçmişe aldırdığım da yok, kendi kendine üretilmişlerin (selfmade) dünyası benimkisi, soyu da ben adı da.. ama... Dün sabah gazeteleri elime aldığımda ilk dikkatimi çeken haber oldu 'Annenin Soyadı Zaferi'.
Boşanan Şennur Göksu 15 ve 7 yaşlarındaki iki kızına kendi soyadını vermek için dava açmış ve kazanmış. Çünkü baba ortada yokmuş, kızlarıyla ilgilenmiyormuş, kayıtsızmış yani kanıtsız, kanırtarak babalıkmış onunkisi, kanatarak.
Mahkeme 'Çocuk babanın seçtiği adı alır' diyen yasanın kaldırılması ışığında annenin isteğini kabul etmiş.
Sanki o anneymişim gibi, sanki o annelerdenmişim gibi huzur kapladı içimi. Helal!
Çocuklarına hem annelik hem babalık yapmış anneleri düşündüm.
Dram yaratmaya gerek yok. Sonra anneler ve çocuklarını düşündüm.
Olmayan babaları düşündüm. Varken yokları. Varlıkları yokluklarından beter olanları. Dış kapının dış mandallarını.
Ömrümüz boyunca dış kapının dış mandallarına sarılmamıza sebep olanları.
Babalık...
Kimse üzerine alınmasın da soyadını verip başka hiçbir halta yaramamak mıdır acaba?
Bir baba soyadından başka ne verebilir evladına? Hatta ne vermelidir? Mesela kızına?
Güven, korunma, dayanma, sırtını dayama, uçurumun en ucuna varmışken bile 'ben düşmem ki o var' hissi, akıl fikir, sımsıkı sarılma, özgüven, iyi şeyleri hak etmişlik, değerlilik gibi şeyler, hani mesela...
Bunların birini bile verememiş adamın soyadını niçin taşıyacakmış o kızlar? O erkekler? Dayağı mı taşıyacaklar, inkâr edilmeyi mi, ilgisizliği mi, sevgisizliği mi, terk edilmişliği mi?
Anneler... Uykularından, kendilerinden, hayallerinden, arzularından, tutkularından vazgeçen anneler.
Özleyen, burnunun direği sızlayan, kokusunu almadan mutluyum diyemeyen anneler.
İşte onlar hak eder. Zaten tanıdığım birçok babasız kız da annesinin soyadını ister. Adımızın yanında taşıyacaksak sevgiyi taşıyalım bari değil mi?