Çok şükür bir Sevgililer Günü'nü daha geride bıraktık. Kalplerden, pembelerden, kırmızılardan, güllerden içimiz şişmişti.
Herkes soruyor; "Sevgililer Günü'nde ne yaptın?" diye. Yahu ne yapacağım çalıştım ama hayat sürprizlerle dolu, başımıza gelene bakın.
Yasemin'le Şişti Belediyesi şeklinde eve doğru gelirken sokağın başında çığlıklar atarak arabadan indik. Eh kim görse çığlığı basardı.
Tam evimin köşesinde bir taksi, taksinin üstünde dev beyaz oyuncak bir ayı, yanında genç bir çocuk.
Durur muyuz, koştuk yanına; "Hayırdır kardeş, n'oluyor?"
Kız arkadaşının cama çıkmasını bekliyormuş. Öyle heyecanlıydı ki yukarı aşağı yürüyüp duruyordu.
Tabii ben saniyede kırk soru sorarak kafasını ütülüyordum.
Esas oğlan yirmi yaşındaymış. Ayy canım kıyamam zaten erkekler ne yapıyorsa bu saf yaşlarında yapıyor, sonra tısss.
E hadi kız nerde?
Çocuk cep telefonundan arıyor ulaşamıyor bir türlü. Bize Yasemin'le sinir gelsin mi.
Yasemin; "Ayşe bana bak, eğer bu kız da sarışınsa yarın gidip saçlarımı sarıya boyatıyorum haberin olsun."
Ben; "Yasemin bırak Allah aşkına, biz tepeden tırnağa sararsak yine hayrını göremeyiz."
Bizim patırtımızdan bütün mahalle sakinleri bir bir cama çıkmaya başladı. Aaa! Hadi kız neredesin yaaa!
Sonunda çocuk kıza ulaştı. Kızımız nazlı nazlı Evita edasıyla cama çıktı, şöyle bir bakıp halkını selamladı (sana ders olsun kızım Ayşe). Yasemin'le ben kuduruyoruz tabii. Hadi beee, insene aşağı, koşarak insene merdivenleri.
Hatun on dakika sonra lütfedip aşağı indi, sarıldılar falan. Biz de arkamıza baka baka eve girdik. Heyy gidi eski günler hey.
20'li yaşlarda amma da hevesli, amma da sürprizli, amma da saf oluyordu aşk değil mi?
O romantik duygu trenini kaçırdık mı? Tabii. Hayat bize artık o trene bilet vermiyor, veremiyor, verse de 30'dan sonra o tren bizi bir yere götürmüyor. Gençliğin kıymetini bilmek gerekiyor.