Parlamenter sistemin doğduğu ve klasik demokrasi ilkelerinin oluştuğu İngiltere'de bile bazen "temsilde adaleti" yaralayan öyle sorunlar çıkıyor ki bizde olsa kıyamet kopar.
Eski Sağlık Bakanı Halil Şıvgın, 90'lı yılların başından itibaren "başkanlık sistemi"ne kafa yoran bir siyasetçi. O yıllarda yazdığı "Türkiye İçin Umut, Krizden Çıkış ve Yeniden Yapılanma; Başkanlık Sistemi" isimli kitabında kısa bir örnek veriyor:
İngiltere'de seçim sistemi tek turlu ve basit çoğunluğa dayanıyor. Ancak öyle bir yapı oluşmuş ki, her seçimde bir parti çoğunluğu alabiliyor. Bu nedenle 1920'den beri koalisyon hükümeti söz konusu değil. Ve sistem üçüncü bir partiye iktidar olanağı vermiyor. İlginç değil mi? Bu da parlamenter sistem.
Şıvgın'ın şu örneği çarpıcı: "1960'lı yıllardan beri oyların yüzde 12-18'ini alan Liberal Parti, Avam Kamarası'nda bir avuç üyeden fazlasına hiç sahip olmamış. Bunun en dramatik örneği 1983 seçimlerinde yaşanmış, oyların yüzde 42.4'ünü alan Muhafazakârlar 397, yüzde 27.6'sını alan İşçi Partisi 209 üye kazanırken, yüzde 25.4'e ulaşan Liberal Parti-Sosyal Demokrat Parti ittifakı yalnızca 23 üye kazanabilmiş."
Yüzde 10 barajına haklı olarak isyan ediyoruz gördüğünüz gibi daha kötüsü de var. Ama bizdeki mevcut sistemden daha kötüsü olamaz. Bu yüzden değişmesi gerekiyor.