Deprem acısına rağmen şiddetin mesaisine ara vermeyip can almayı sürdürmesi belki de bize özgü garip bir durum. Kurtulmaya çalışsak bile vatandaşının dilini yasaklayan, haksız yere işkence yapan, hatta sokak aralarında infazlarla günahsız sivilleri yok eden bir devlet geleneğimiz var. O devlete karşı mücadele eden örgütün de ondan farkı yok.
Zalimleşmekte birbirine çok benziyorlar...
Bingöl'de çocuklarıyla bayram alışverişine giden Hatice Bilgin'i öldüren bombacıyla, Çukurca'da 7 askerin ölümüne yol açan mayınları gizleyen askeri akıl arasında ne fark var?
Sadece o mu?
Alın 2011 Türkiye'sinde Yargıtay'ın Mardinli N.Ç. kararını... "Adalet duygusunu" yok eden bu çağdışı karar ölümden beter değil mi?
Nereye bakarsak bakalım, vicdanımız sızlıyor.
Hiçbirimiz masum değilsek de artık bir son nokta koymanın vakti geldi.
Peki, son noktayı kim koyacak? Birkaç gün önce Diyarbakır Belediye Başkanı Osman Baydemir'le İstanbul Atatürk Havaalanı'nda karşılaştım.
Van depremi ve yeniden tırmanan şiddeti sordum. Baydemir çaresizliğini şu sözlerle ifade etti: "Benim aklım almıyor. Hem deprem hem de şiddet aynı anda insanımızı öldürüyor.
Bu fotoğrafı görüp bir şeyler yapmamayı içime sindiremiyorum. Bu cinnet halidir. Bu cinnet halinden birilerinin bizi uyandırması gerekiyor." Araya girip soruyorum: "Siz uyandırın."
"Benim söylemem yetmiyor demek ki... Şu çok açık, silahların susması gerekiyor. İki taraf için de söylüyorum, Şiddet ve zorla bir sonuç elde etmek mümkün değil.
Birinin çıkıp buna dur demesi lazım..."
Baydemir'e Van depreminde BDP'lilerin ne yaptığını da soruyorum. Olup bitenleri sitem ederek anlatıyor: "Yemin ediyorum, Diyarbakır'da bir kilisenin açılış törenindeydik. İlk haberi alır almaz ekipleri harekete geçirdik ve Van'a ilk giden ekip bizim ekipti. Araçlarımızı gönderdik.
Şunu da söyleyeyim ilk yemek çadırını da biz kurduk ve ilk gelen kurtarma ekiplerine yemeği biz verdik. Ama başta medya olmak üzere kimse bizi görmedi, görmek istemedi. Çok ayıp ettiler... Ama önemli değil, tek ayıp bu olsa keşke..."