Pazar günü Türkiye'nin dört bir yanından gelen on bini aşkın Roman, İstanbul Abdi İpekçi Spor Salonu'nu tam bir bayram yerine çevirdi.
Nasıl çevirmesinler…
Yıllardır itilen, dışlanan ve görülmeyen bir topluluktu Romanlar…
Devlet onları muhatap almadığı gibi, siyasetin de ilgi alanına girmemişlerdi.
En temel insan hakkı sayılan "mesken ve okuma" hakları bile yoktu.
Sadece yasa engelleri değil, aynı zamanda "mahalle baskısı" nı da en yoğun biçimde onlar hissetmişti.
Şimdi hayat onlar için değişiyor.
Ve nihayet bir başbakan çıkıp onların karşısına şöyle diyebiliyor:
"El ele vereceğiz. Yoksulluğu bitireceğiz. Eğitimi bitireceğiz. Devlet kadrolarında yer yok diyen ilkel zihniyeti ayaklar altına aldık ve alıyoruz. Geçmişi hep birlikte inşa ettik. Geleceği de sizlerle inşa edeceğiz…"
Bu topraklarda sayıları 3 milyonu aştığı söylenen Romanlar, ilk kez bir başbakan tarafından muhatap alınıyor ve sorunlarının çözüleceği söyleniyor.
Belki de ilk kez, sadece Romanlar değil, tüm Türkiye toplumu demokratik açılımın ne anlama geldiğini çok net bir şekilde gördü.
Çünkü demokratik açılımın hedefi insandı.
Kürt, Alevi veya Ermeni açılımları meselesi biraz da bilinçli bir biçimde hep "bölünme korkusu"nun gölgesinde tartışıldı.
Siyaset, açılımı kendi mecrasından çıkartıp başka alanlara çekti.
Oysa aslolan Türkiye'nin demokrasiyle buluşması ve insanlarının insan yerine konulacağı bir düzenin kurulmasıydı.
Roman açılımı bunun en güzel örneği oldu.
Hiç siyasetin farklı kesimlerinden bir ses duyuyor musunuz? Ortada bölünme ve irtica korkusu olmadan Romanlarımızla buluşmak gerçekten çok güzel.
Başbakan Erdoğan "Kimse buçuk vatandaş değildir" sözleriyle yılların ihmalini gideriyor ve şöyle diyordu. "Kimileri Çigan der, Kimileri Çingene der, Her ne derlerse desinler sizler 'Rom'sunuz yani cansınız. Sizler benim Roman kardeşlerimsiniz…"