Demokratik açılım sürecinin siyasi partileri de değiştireceğini, derinden etkileyeceğini söylemiştik.
Bunu da en açık biçimde CHP'de gördük. Alın Kemal Kılıçdaroğlu olayını. CHP Genel Başkan Yardımcısı Onur Öymen'in Dersim katliamıyla ilgili, "O zaman analar ağlamasın denildi mi?" biçimindeki sözleri Kılıçdaroğlu'nun son yıllarda yarattığı siyasi havayı bir anda yerle bir etti.
Şimdi ne söylese kimseye inandırıcı gelmiyor.
Pazar günü Ruhat Mengi'nin Star televizyonundaki programında izledim. Daha doğrusu CHP'lilerin baskısıyla izlemek zorunda kaldım.
İnanılmazdı. Konuşmasının neredeyse her cümlesinde "yandaş medya" kavramını kullandı. Ona göre "yandaş medya" Dersim meselesini büyüterek CHP içinde kavga çıkartmak istiyordu.
Ama o bu tuzağa düşmemek için kendi deyimiyle "biat etmeden" mücadele ediyordu.
Peki, bunu nasıl yapıyordu?
Memleketi Dersim'de 1937-38'de yaşanan katliamların bir benzerini öneren Onur Öymen'le el sıkışıyor, ona saygı duyduğunu söylüyordu.
Bu mu Dersimli'ye yakışan mücadele biçimi...
Düşünsenize olayın hemen ardından "gereğini yapmalı" diyen kendisi, sonra geri adım atan yine kendisi. Ama bunu "yandaş medya"nın "U dönüşü" olarak nitelemesine çok kızıyor.
Şimdi biraz geriye gidelim... Kılıçdaroğlu ve Gürsel Tekin ikilisi İstanbul'da seçim startı verdiklerinde toplumun belli kesimlerinde ciddi "umut" yarattılar. Bu umudun oya dönüşmesini de 29 Mart seçimlerinde gördüler.
Onlardan beklenen, CHP ile toplumun geniş kesimleri arasında olmayan siyasi bağı kurmalarıydı.
İçi boş çarşaf açılımı da CHP'lilerin varoşlarla buluşması da bu açıdan olumlu bulunmuş, hatta "yandaş medya" tarafından bile desteklenmişti.
Bundan amaç da, CHP'yi içeriden bölmek, birbirine düşürmek değil, hem siyasete denge gelmesinin önünü açmak, hem de toplumun değişim arzusuna ikinci bir alternatif sunmaktı.
Hep söylendi, sık sık da yazdık, Türkiye'de iktidar değil bir muhalefet sorunu ve boşluğu var.
CHP'nin içindeki yenilikçi ve değişimci diyebileceğimiz isimler ne yazık ki bu gerçeği görmedikleri için bütün beklentiler boşa çıktı.
Kemal Kılıçdaroğlu hâlâ bu gerçeği görmediği için susup geri çekildi.
Sorunu yaratanın kendi partisi içindeki statükocu zihniyet olduğunu görmediği için başka suçlular arıyor.
Eğer kendisine yönelik suçlamalara bir cevap verecekse önce memleketi Dersim'de istifa eden üç belediye başkanının ve 100'e yakın partilinin söylediklerine cevap vermeli.
Acaba onlar neden istifa etti?
Bu soruya cevap vereceğini sanmıyorum ama şu gerçeği görmesinde yarar var.
Bugün CHP'yi statükocu bir yapıya mahkûm eden, ırkçı yaklaşımlar sergileyenlerin egemen olduğu bir yapıya dönüştürenlerin ilk harcadığı siyasetçi Kılıçdaroğlu değil.
Son 15 yılda Baykal'ı kim eleştirdiyse, kim sosyal demokrat siyasetin gereğinin yapılmasını önerdiyse kendini kapının önünde buldu.
Alın bugün övündüğü 1990 tarihli Kürt Raporu'nu yazan Fuat Atalay'ı, uzun yıllar en yakınında yer alan deneyimli siyasetçi Erol Çevikçe'yi, son yıllara kadar Baykal'ı en zor zamanlarında sahiplenen ve savunan Eşref Erdem'i... İsimleri uzatmak mümkün.
Sosyal demokrat siyasetin bu önemli isimleri şimdi neredeler?
Ama yine de hiçbiri Kemal Kılıçdaroğlu gibi bir muameleye muhatap olmadı. Kamuoyunda yıldızı bu kadar yükselmiş bir siyasi aktör ilk kez "sakız gibi çiğnenip" atılıyor. Deneyimli bir siyasetçi bunun, Baykal ve Öymen'in "Dersim" seçiminin bilinçli bir sonucu olduğunu söylüyor ama insan inanamıyor.
Star televizyonunda Kılıçdaroğlu'nu izlerken bir CHP'li arayıp şu yorumu yaptı: "Benim için Kılıçdaroğlu bitti. Gandi Kemal'di şimdi Dandi Kemal oldu."
CHP'li Kılıçdaroğlu'nun Dandy sakızı gibi çiğnenip atıldığını kastediyordu. Gerçekten de siyasetçi önüne çıkan şansı kullanamazsa toplumun yapacağı fazla bir şey olmaz... Toplum Kılıçdaroğlu'na şans verdi o da bunu Öymen için kullandı.