Eğer bir ülkede 2 kişi çok fazla demeç veriyorsa, orada bazı şeyler yolunda gitmiyor olabilir. Bunlardan biri, genelkurmay başkanıdır. Diğeri de merkez bankası başkanı...
Türkiye, e-muhtırasından post modern darbecisine; çok fazla demeç veren genelkurmay başkanları dönemini geride bıraktı şükür. Bu alandaki normalleşme, askeri vesayeti de beraberinde götürdü.
Ancak finansal vesayetin hâlâ ayak dirediği süreçte, neredeyse her davete icabet eden Merkez Bankası başkanımız var. Söyledikleri kadar, söylemedikleriyle de piyasadaki beklentileri etkileyen...
Başbakan'ın "ortam uygun, faiz indir" önerisine; "indirmem..." direnişini gösteren Başçı'nın, piyasa dinamiklerine fazla direnemediğini anlıyoruz. Sabah Ekonomi olarak "Merkez tarafını seç" demiş, PPK toplantısında faizi indirmeyince "Rantiyenin Merkez'i" başlığını kullanmıştık.
Küresel kriz sonrası merkez bankalarının "bağımsızlık" anlayışında büyük kırılmalar oldu. Enflasyondan başka kuş, faizden başka yokuş tanımayanların yerine, hükümet ile ahenkli çalışan, ülkenin sosyal politikalarını dert eden ve büyümeye destek olan profil ağırlık kazandı.
Ancak Türkiye'de Merkez'in hükümete karşı tutumunun "bağımsızlık fetişizmine" büründüğünü gördük. Şimdi gelinen noktaya bakıyorum, Başçı "indirebiliriz" diyor artık. İyi de bu gecikmenin fırsat kaybını nasıl izah edeceğiz?
Buradan hiç kimseye, "yasanın verdiği haklardan vazgeç" demiyoruz. Dediğimiz, hiçbir kurumun, var olduğu ülkenin çıkarlarından bağımsız olamayacağıdır. Maliye, vergide, Hazine gelirde, bakanlıklar harcamada "kendisi için en fazlayı" talep edemez.
Aslolan, Türkiye optimalidir. Bunun da ifadesi sürdürülebilir, yüksek hızlı büyümedir. 2023'e 9 yıl varken büyümeyi, istihdamı sadece Hükümetin değil, Merkez dâhil diğer kurumların da dert etmesi gerekir.