Tartışma götürmez bir gerçek var ki petrol, görkemli bir vedaya hazırlanıyor ve önümüzdeki çeyrek yüzyılda muhteşem itibara erişecek. Gerçi daha bugünden petrol sonrası dünyaya dair alternatifler hayatımıza giriyor olsa da petrolün yerini "henüz" hiçbiri tutmuyor.
Şöyle ki, normal yetişkin bir erkeğin, 1 günlük mesaiyle ürettiği enerjiyi, 1 çay kaşığı petrolle çözebiliyorsunuz. Endüstrinin çarklarının yanı sıra, kimya, ilaç, silah, kozmetik gibi sanayilerin dinamizmi de yine petrole dayalı ve ne yazık ki bizim bu fosil yakıttan yana bahtımız yaver gitmemiş...
Acaba öyle mi? Klasikleşmiş kent efsaneleri, "efendim petrol var ama yabancılar çıkarmıyor" türküsündedir. Oysa durum bundan son derece karmaşıktır. Açtığımız kuyulardan petrol çıkanları zaten üretimdedir. Ancak ihtiyacı karşılamaktan uzaktır. Bize daha fazlası lazım. Hele ki 2023'e dek ikiye katlanacak ekonomik hedefiniz varsa, damlasına dahi muhtaç olursunuz. Sorun, ihtiyacımızın ancak onda birini karşılıyor olmasıdır ve bu yüzden petrol aramaları, hayati önem taşımaktadır.
1990'larda kuyu açılırken ne kadar derine inildiğine dikkat edilirdi. Ekonomik olmayacaksa fazla ısrar etmenin anlamı yoktu zira ekonomisi yoktu ve açılan kuyulardan şartları sağlamayan kapatılırdı. Fakat bugün kumu dahi rafine edip petrol arayacak kadar kıymete bindiğinden, Türkiye'nin Shell ile ortak girişimi, daha da önemli hale geldi.
TPAO ve Shell, arama ortaklığında, gerek yöntem ve gerekse teknoloji açısından "bu defa farklı" denilebilecek unsurlar var. Bu da yerli petrole dair umutların yeşermesini sağlıyor. Türkiye büyüyecekse, petrolsüz olmaz. En azından şimdilik. Torunlarımıza daha güçlü bir ülke bırakacak isek, kendi petrolümüzü arayıp bulmak ve işlemek, kaçınılmazdır.