Çözüm sürecinin açtığı fırsat penceresi ne kadar kullanılabiliyor?
Veya...
Örgütün, silahsız siyasete geçiş aşamasını ele alma biçimine karşı devlet hangi refleksi geliştiriyor?
Hadi, biraz daha ileri gidelim ve bir kaygıyı yansıtalım:
1999'da Öcalan'ın yakalanması sonrası ortaya çıkan olumlu atmosfer devlet tarafından ne kadar değerlendirilebildi? Bugün, çözüm umudunun sağladığı şartlar ne kadar avantaja dönüştürülebiliyor?
Görünen o ki... Örgüt ve siyasal uzantıları "yerel üstünlük kurma" stratejisini, "Türkiye'ye entegre olma" planının önünde tutmaya devam ediyor. Yani... Sürecin ürettiği her pozitif gelişmeyi propaganda malzemesi haline getirebiliyor. Kitleleri manipüle edebiliyor. Bu yetmiyor, Ankara'da çözülen sorunların, bölgesel müellifi gibi davranabiliyor.
Güncel anlatımlar o kadar çok ki...
Bazıları Cumhuriyet Savcıları'nın da kulağına kadar gitmiş durumda. Lâkin delillendirme probleminin yanında "Aman süreci baltalamayalım" hassasiyeti de gözetiliyor.
Örneğin, 100 bin sözleşmeli personelin kadroya alınmasına ilişkin yasal düzenleme yapılıyor, örgüt Diyarbakır'da bu genel uygulamayı kendi hanesine yazdırabiliyor. Sonra, Kürt kökenli gariban vatandaşları istismar edip, "İşinizi hallettik, verin bakalım 5 bin lira" diyebiliyor. Ve iddialara göre bu tahsilatı da gerçekleştiriyor.
Aslında bütün bunlar, benzeri geçmişte de yaşanan örnek olaylar. Halen tekrarlanıyor olması da sürpriz değil. Mühim olan örgütün elindeki kozları alacak hamleler. İşte bu yüzden önümüzdeki hafta açıklanacak "Demokratikleşme Paketi", en başta örgütün taktik manevralarını durduracak kadar önemli.
Terör örgütü sayesinde değil, terör durduğu için, bu ülkenin mağdur edilen tüm kesimlerinin hakkı olduğu için, ileri demokrasi adına atılacak adımlar çok değerli.