Eğitimle ilgili kanun teklifi parlamentodan geçti. Erdoğan, olayı "28 Şubat'ın son izini tarihin tozlu raflarına gönderdik" diye yorumladı. Zaten baştan itibaren, ben de bunu söylüyorum. Mesele eğitim reformundan ziyade, 28 Şubat'ta dayatmayla gelen kesintisiz eğitimin yerine, kesintili eğitimi geçirmek ve İmam Hatiplilerin uğradığı mağduriyeti gidermek. "Eğitim reformu" demek için, bunun ötesinde adımlar gerekir. Milli Eğitim bütçesi 38 milyar lira. Türkiye Ekonomik Politikaları Araştırma Vakfı'nın (TEPAV) çalışmasına göre, 12 yıllık zorunlu eğitime geçmek için, -mevcut düşük kalite korunduğu takdirde-, 20 milyar liralık bir ek harcama gerekiyor. Bu harcamanın içinde, a) 110 bin ilave öğretmenin ücreti, b) okullaşma oranının yükselmesiyle birlikte, ilave derslik ihtiyacının karşılanmasının bedeli var.
Eğitim kalitesi artar ve sözgelimi 24 kişilik sınıflarda ders verilirse, toplam maliyet (öğretmen ve derslik olarak) 36.6 milyar liraya çıkıyor. Kısacası konu, niyetin de ötesinde, para meselesi. Ama Türkiye Cumhuriyeti bütçesi, AK Parti iktidarı döneminde bir hayli genişledi. Milli Eğitim'e 38 milyar lira yerine, pekâlâ 60 milyar lira da ayrılabilir. Ve zamanla, gençlerimiz daha iyi bir eğitim düzeyine ulaşır.
Kesintisizden kesintiliye geçmek ve seçmeli dersler ihdas etmek, bir başka ifadeyle daha esnek bir eğitim, kuşkusuz yararlıdır. Hatta MHP'nin de katkısıyla kabul edilen seçmeli Kur'an eğitimi ile Hz. Muhammed'in hayatının okutulmasını da, olumlu bir adım olarak karşılıyorum. Böylece, evlâtlarını İmam Hatiplere göndermek istemeyen ama "dini öğrensin" arzusunu taşıyan ebeveynler hedeflerine ulaşmış olacaklar. Reform ise, belirli bir süreç sonunda, Milli Eğitim harcamalarının yeterli düzeye gelmesiyle ancak gerçekleşecek.