Somali'deki açlık Türkiye'nin gündemine oturdu. Bütün gazeteler ve televizyonlarda, fukaralığın pençesine düşmüş insanların görüntüleri yayınlandı. Ama aşağı yukarı hiçbir basın yayın organı, bunun temelinde yatan istikrarsızlığa temas etmedi. Taraf gazetesinde, emekli diplomat Akın Özçer'in yorumu karanlıkta kalan o noktaya ışık tutuyor.
Somali, bir İngiliz sömürgesi. 1960'ta ancak bağımsızlığına kavuşuyor. 1969'da, Muhammed Siad Barre darbeyle yönetime el koyuyor. Rejim, bir yandan bilimsel sosyalizme dayanıyor; bir yandan da, "Büyük Somali" ülküsüyle, Somalililerin yaşadığı Kenya'nın kuzeyindeki toprakları, Fransız sömürgesi Cibuti'yi ve Etiyopya'ya bağlı Ogaden'i istila etme gayretine giriyor. Bu teşebbüsler yıllar sürüyor ve bozgunla sonuçlanıyor. Muhammed Siad Barre, istila hedefinden vazgeçince, bu defa da, gelişmeleri ihanet gibi gören subaylar darbe yapmaya yelteniyorlar. Sonunda iç savaş çıkıyor. 1991'de, Siad Barre ülkesinden kaçıyor. Somali, ikiye bölünerek, hükümetsiz kalıyor. Belki bu kadar acı içinde biraz yersiz kaçacak ama tam buna "Dimyat'a pirince giderken evdeki bulgurdan olmak" denir. Somali, Cibuti'yi, Ogaden'i ve Kenya'nın kuzeyini alıp büyüyeyim derken, mevcudunu da koruyamıyor.
Bugün, yürekleri burkan o fukaralık tablolarının ardında, işte böyle dayanaksız hayaller, başıboş umutlar, istikrarsızlık ve darbeler var. Tabii ki, yardıma koşmak lâzım. Ama, ülke kendi kendini bilinçli bir şekilde yönetmeye başlamadıkça, ne kadar el uzatırsanız uzatın, destekler derya içinde birkaç su damlası kadar etkisiz kalacaktır.