Tunus'taki "Yasemin" devriminin, bölgeye sirayet etmesi endişesi yaşanıyor. Bölge ülkelerindeki dikta rejimleri, uzun yıllar boyunca, "İslâmcı hareketlerin iktidarı ele geçirmesi" korkusuyla beslendi. Demek, artık yolun sonuna geldik. Ama, Tunus'ta, serbest seçimlerle gerçek bir demokrasiye geçilmesi ihtimali çok zayıf. Halk, devrim yaptı fakat, ülkeyi korumak ve kollamak için, her an asker devreye girebilir.
Tunus, önce Osmanlı İmparatorluğu'nun egemenliği altındaydı. Sonra Fransız hâkimiyeti kuruldu. Tunuslular, 1930'larda Habib Burgiba önderliğinde bağımsızlık mücadelesine başladılar. Tunus bağımsızlığını 1956'da kazandı ve Burgiba, ilk Tunus Cumhurbaşkanı oldu. Tunus'ta, laiklik ilkesi, dini dışlayıcı bir katılıkta uygulandı ve uygulanıyor. Başörtüsüne karşı adeta savaş açıldı. Tunus, laik bir devlet ama, demokrat olamadı. 1987'de bir diktatörlükten, bir başka diktatörlüğe geçti: Zeynel Abidin Bin Ali, Habib Burgiba'nın koltuğuna oturdu. İlk başlarda, siyasette özgür bir örgütlenmeye izin vereceği izlenimi doğdu. Hatta, Bin Ali, sürgündeki İslâmi Yöneliş mensuplarının Tunus'a dönmesine müsaade verdi. İslâmi Yöneliş, adını, yönetimle uyum sağlamak ve şimşekleri üzerine çekmemek amacıyla "Nahda" (Diriliş) olarak değiştirdi. Fakat bu ılımlı hava çok uzun sürmedi; hareketin lideri Raşid Gannuşi başta olmak üzere, pek çok İslâmcı politikacı ülkeyi terk etmek zorunda kaldı. Bin Ali'nin devrilmesine yol açan Yasemin devriminde, mutlaka dini baskı altında tutulan grupların da rolü vardır. Nitekim, Nahda'nın lideri Raşid Gannuşi Tunus'a dönmek üzere.
Cezayir, ancak 1962'de Fransa'ya karşı bağımsızlığını kazandı. Uzun yıllar tek parti yönetiminde ve otoriter rejim altında kaldı. 1990'larda tam demokrasiye geçiliyordu ki, İslâmi Selâmet Cephesi'nin (FİS) iktidara geleceği korkusu yüzünden, süreç akamete uğradı. 1992'de, ordu, seçimlerin ikinci turunu iptal ederek yönetime el koydu. Fas'a gelince... Bu ülke de bağımsızlığına 1956'da kavuştu. Krallığın partisi diye anılan İstiklâl Partisi işbaşında. İslâmi bir karakter taşıyan Adalet ve Kalkınma Partisi, iktidar karşısında ciddi bir muhalefet oluşturuyor. Mısır'da veya Suudi Arabistan'daki otoriter rejimlere alternatif Müslüman Kardeşler ya da benzer yapılar... bu yüzden demokrasiye geçmek şimdilik bir hayal gibi gözüküyor. Hüsnü Mübarek ve Abdullah Bin Abdül Aziz, Batı'ya düşman İslâmi rejimlerin kurulması ihtimalini öne sürerek kendilerine destek buluyorlar.