Türkiye, çok sayıda terör örgütüyle baş etti. 1968'den bu yana, şöyle bir değerlendirme yapalım. Onlarca terör örgütü tasfiye oldu. Etnik bir temele dayandığı için, PKK bunların en dişlilerinden biri. Toplumda bir karşılığı var. Ama gelişmeler, ümit verici.
Ön şart, eylemsizlik ortamının sürmesi. Militanların, güvenlik güçleriyle karşılaşmamaları için, sınır dışına çıkarılacağı belirtiliyor. Bu olumlu bir adım. Siyasi ve diplomatik bir hareketlilik yaşanıyor. MİT Müsteşarı Hakan Fidan, Amerika'dan sonra Irak'a gitmeye hazırlanıyor. İçişleri Bakanı Beşir Atalay, Kuzey Irak'taki Bölgesel Kürt Yönetimi Başkanı Mesud Barzani ile bir araya geldi. Aysel Tuğluk İmralı'ya gitti. Başbakan Yardımcısı Cemil Çiçek ve Adalet Bakanı Sadullah Ergin BDP'lilerle görüştü. Kürt aydınlar, Doğu'daki sivil toplum kuruluşları, halkın barış isteğini sürekli seslendiriyor, bir yandan da PKK'yı, bu istikamette sıkıştırıyorlar.
Bunca çabanın sonuçsuz kalmayacağını umuyorum. 1984'ten beri, terör eylemleri, güvenlik güçleri de dahil, 40 bin vatandaşımızın ölümüne yol açtı. Bunun iki sonucu var:
1) Hem Güneydoğu'da, hem de Türkiye'nin çok farklı bölgelerinde aileler can evinden vuruldu. Dolayısıyla, yurt sathına yayılmış öfke ve kin mevcut.
2) Sadece güvenlik önlemleriyle sorun çözülmüyor; başka yollar bulmak gerekli duygusu ve barış arzusu kök salıyor.
Sorunu çözmek için önemli bir fırsatın doğduğunu düşünüyorum. Üstelik Kemal Kılıçdaroğlu'nun başında olduğu CHP, iktidarı "vatana ihanetle" suçlamadan uzlaşmaya yatkın görünüyor. Barışın getireceği güzellikleri ve faydayı düşünerek, bu olumlu havanın sürmesini sağlamalıyız.