Başbakan Tayyip Erdoğan, "Kurumlar arası çatışma var" iddialarına karşı çıkıyor. Haydi, böyle bir çatışma yok diyelim. Ama kurumun bazı üyeleriyle AK Parti iktidarı arasında bir çatışmanın, en azından derin bir soğukluğun olduğunu kim inkâr edebilir!
Bir çatışma bulunmasaydı, AK Parti iktidara geldiği günden beri, demokrasiye müdahale mahiyetindeki bazı eylemlerle karşılaşır mıydık?
Kısaca hatırlatalım:
Sarıkız, Ayışığı, Yakamoz ve Eldiven darbe planları.
Dönemin kuvvet komutanlarının "laikliğin tehlikede olduğunu vurgulayan" konuşmaları.
Abdullah Gül'ün cumhurbaşkanı seçilmesine karşı tavır: "Sözde değil, özde laik bir cumhurbaşkanı istiyoruz..."
Anayasa Mahkemesi'nin 367 kararı.
Gül, cumhurbaşkanı seçildikten sonra, bazı komutanların, onu selâmlamaması ya da ona "Sayın" diye hitap etmemesi.
Gene cumhurbaşkanlığı seçiminin arefesinde yayınlanan ve bizzat Genelkurmay Başkanı Yaşar Büyükanıt tarafından kaleme alınan 27 Nisan emuhtırası.
AK Parti hakkındaki kapatma davası.
Anayasa Mahkemesi'nin 10 kişinin oyuyla AK Parti'yi "laiklik karşıtı" ilân etmesi.
1trilyon davasında, Abdullah Gül'ün takipsizlik kararının kaldırılması.
"Sayın Öcalan" davasında Tayyip Erdoğan hakkındaki takipsizlik kararının kaldırılması.
Atamalarda, Hâkimler ve Savcılar Yüksek Kurulu'yla (HSYK), Adalet Bakanlığı'nın sürekli karşı karşıya gelmesi.
Başörtülü kızların üniversiteye gitmesine yargı kararıyla geçit verilmemesi.
İmamHatip mezunlarının önünü açan YÖK düzenlemesinin süratle Danıştay tarafından iptâli.
Ortaya çıkan çeşitli suikast planları, krokiler, gömülü silâhlar, andıç belgeleri, Kafes operasyonu, İrtica ile Mücadele Eylem Planı vs...
Yukarıdaki tabloya bakılınca, uyumdan söz etmek mümkün mü? Aslında bütün bunlar, "iktidar kavgasının" tezahürleri. Siyasetçi, "Güç bende olmalı" diyor; vesayetçi, hâlâ "cumhuriyeti koruma ve kollama" sevdasında. Şimdilik, siyasetçi önde gidiyor. Ve Türkiye, siyasetçilerin, vesayetçileri, kendi yetki alanlarına çekmesi şeklinde özetleyebileceğim bir demokratik değişim sürecinde.