Asr-ı Saadet'tir. Hz. Peygamberli mutlu günler. Vahiy inmeye devam ediyor. Müminler mutlu. İşte o günlerden bir bayram günüdür. Hz. Peygamber (s.a.v.) bayram namazından çıktı. Çocukların oynadıklarını, güldüklerini görünce bir an onları seyre koyuldu. Ama ne görsün! Köşede tek başına oturmuş bir çocuk. Sevince ortak olmuyor. Gülmüyor. Dalgın dalgın bakıyor.
Hz. Peygamber (s.a.v.) çocuğun yanına gitti ve yere oturdu. Sonra sordu: Çocuk! Sen niye yaşıtlarınla eğlenmiyorsun.
Çocuk Efendimizi tanıyamadı. Başı önünde şöyle cevap verdi: Babam yok. Şehit oldu. Bu sabah beni kucaklayacak bir babam olmadı. Annem de gitti. Öpeceğim bir annem de yok. Yeni elbiseler de almadı kimse. Ben işte burada böylece oturuyorum. Efendimiz duygulandı. Çocuğu kucakladı ve şöyle buyurdu: Ne dersin! Ali baban, Fatıma annen ve Muhammed deden olsa razı mısın? Çocuk efendimize sımsıkı sarıldı.
Babasız çocukları, annesiz küçükleri kucaklayın. Tıpkı Hz. Resul'ün kucakladığı gibi.