Tarık Akan'ın hayatını kaybetmesi insanları derinden sarstı. Onu sadece filmlerinden tanıyıp üzücü haberi alınca ağlayanlar bile var. Akan'ın siyasi fikirlerini seversiniz, sevmezsiniz, eleştirirsiniz, eleştirmezsiniz; orası ayrı bir tartışma konusu. Herkesin bir doğrusu ve bir siyasi görüşü var.
Ama Tarık Akan'ın, hayattaki duruşundan ödün vermediği için 12 Eylül darbesinde hücrede tutulup işkenceden geçtiği de unutulmasın.

SİYASİ ŞOV OLMAZ
Öte yandan, Akan'ın cenazesinin siyasi bir şov ve muhalefet malzemesine dönüştürülmesini de doğru bulmuyorum.
Akan; hep işçi sınıfının yanında durdu, onların hakkını savundu. Dizi endüstrisindeki berbat çalışma koşullarını ilk protesto edenlerden biriydi.
Çok iyi paralar kazanacak olmasına rağmen birçok teklifi geri çevirdi. Muhabirken, Akan'ı tanıma fırsatım oldu; anlatıldığı gibi mütevazı biriydi. Filmlerindeki gibi hep halkın arasındaydı. Öğlenleri Bakırköy'de esnaf lokantasında yemek yerdi.
Sahip olduğu okulda öğrencileriyle kurduğu ilişki, tıpkı rol aldığı 'Koçum Benim' dizisindeki gibiydi. Bir Nazım Hikmet filmi projesi vardı; kendisi makyajla müthiş derecede Nazım Hikmet'e benzemişti. Haber yapmak için yanına gitmiştim, o fotoğrafları gösterirken müthiş heyecanlıydı. Çok istediği halde, o proje hayata geçirilemedi. İyi sinema projelerinde yer almak istiyordu ama son döneminde Akan'ı doğru projelerle buluşturacak yönetmen çıkmadı. Aslında bu duruma genç yönetmenler üzülsün; Tarık Akan, oyuncu olarak adını çoktan Türk sinemasının zirvesine kazıdı. 'Canım Kardeşim', 'Hababam Sınıfı', 'Sürü' ve 'Yol' gibi sinemamızın farklı türlerdeki en iyi filmlerinde oynama şerefine çoktan erişti.
Tarık Akan'ın ölümü, sinemamız adına gerçekten büyük kayıp; çok büyük bir oyuncuyu kaybettik. Akan'ın ardından duygu yüklü müthiş yazılar yazıldı, sosyal medyada güzel paylaşımlar yapıldı. Keşke bu yazıları okuma fırsatı olsaydı... Ne yazık ki, medya olarak Tarık Akan gibi efsanelere sevgimizi ve saygımızı hayattayken göstermekte cimri davranıyoruz. Hayatta olan efsaneleri unutmayalım.