Gazetelerin üçüncü sayfasında küçük bir haber çıktı: 'İstanbul Şişli'de Tanzanya uyruklu Abdalla Ahmad (40) cinnet getirerek beşinci kattan otizmli oğlu Shakur'u (10) aşağı attı. Ahmad daha sonra kendisini de boşluğa bıraktı. Hastaneye kaldırılan baba ve oğul kurtarılamadı. Ahmad'ın üç yıldır bir kargo firmasında çalıştığı öğrenildi.'
Ahmad büyük ihtimalle asgari ücretle çalışıyordu, belki de Türkiye'de para biriktirip Avrupa'ya kaçacaktı. Ahmad da hayata 1-0 yenik başlayanlardan. Hem fakirdi, hem de hayatı boyunca sırtında taşıyacağı, öldükten sonra da acaba bensiz ne yapacak diye kara kara düşüneceği otizimli bir oğlu vardı. Tüm gün eşek gibi çalışıp eve geldiğinde oğluna üzülmekten başka yapacak bir şeyi yoktu. Oğlu belki de anlamsız şekilde sürekli bağırıyor, kendini duvarlara vuruyordu. Ahmad belki de 'Hayatta daha büyük dertler var, benimki ne ki' diye Tanrı'ya şükrediyordu. Ama bir gün artık dayanamayıp cinnet getirdi ve oğluyla birlikte ölerek bu hayatta gazetelerin üçüncü sayfasında küçük bir haber olarak iz bırakıp aramızdan ayrıldı. Bazen üçüncü sayfa haberleri, en dramatik filmlerden bile daha çok koyuyor insana.
Dünyanın servetinin yarısını yüzde 1'lik bir kesim kontrol ediyor. Dünyanın en zengin 80 kişisinin serveti, yaklaşık 3.5 milyar kişinin servetine eş. Kölelik hâlâ devam ediyor aslında. Üç kuruşa çalışıp belki daha iyi bir hayat kurarım diye umut etmek de gönüllü köleliğin motivasyonu. Ahmad da gönüllü kölelikten intihar ederek istifa etti. Keşke oğluna kıymasaydı. Batsın bu dünya!
Hem fakir, hem de otizimli, akli dengesi yerinde olmayan çocuk sahibi aileler var. Onların hayatları tahmin edemeyeceğiniz kadar zor. Mutlaka bu ailelere hem maddi, hem de manevi destekte bulunulmalı.