Belki de halkımız haklı. Sevilecek, hayatı deli gibi merak edilip uğruna kitaplar, albümler, belgesel DVD'leri alınacak, idol kabul edilecek sanatçımız çok az...
Bu noktada Milliyet'ten Mehmet Tez'in 'Bizim Kuşağın Ozanları kim?' başlıklı müthiş yazısından alıntı yapmak istiyorum:
"Hepsi hayatlarını birer proje olarak yaşama peşinde. Standart yollardan geçiyorlar. Standart röportajları verip standart lafları ediyorlar. Hepsi tornadan çıkmış gibi. Hepsi kariyerist. Hepsi kısa yoldan yırtma peşinde...
Hem yeteneksizler, hem hırslı.
Hem vasıfsızlar, hem de her şeyi yapmak istiyorlar...
Şarkılarında hep aynı içi boşalmış laflar... Karşıdakine sürekli "Aşkım" diye diye, aşka yabancılaşmış ruhsuz bir İstinye Park ordusu...
Kıt Türkçeleri, dar ufukları ve engel tanımayan yırtma hırslarıyla bize bizi anlatacak ozanlar, sanatçılar, müzisyenler bunlar öyle mi?
Soruyorum, merak ediyorum. Bizim kuşağın ozanları kim? İleride geri dönüp bu yıllara baktığında birileri kimin şarkılarından okuyacak bizim psikolojimizi, hayallerimizi, aşklarımızı, sevinçlerimizi, hüzünlerimizi, zaferlerimizi, yenilgilerimizi...
Bizi kim anlatacak?.."

80 VE 90'LAR ŞANSSIZ
Ozan, idol vs... Hepsi aynı kapıya çıkıyor aslında: Adam gibi adam sanatçı yok işte. Eskiden Aşık Veysel, Ruhi Su, Ahmet Arif varmış. Cem Karaca, Zülfü Livaneli, solcuların idolü olmuş vs.
Belki de ozanların çıkmamasının nedeni ideallerin yok olması, toplumsal inançsızlık, hiçlik duygusu...
Ama yabancılarda bu duygulara seslenen ozanlar da çıkmış. Leonard Cohen'den Kurt Cobain'e, her dönemin bir ozanı olmuş.
Peki, Türkiye'deki 80 ve 90 doğumluların hiç mi ozanları olmayacak?
Yok, İlhan İrem, MFÖ, Yeni Türkü, Barış Manço, Sezen Aksu, Orhan Gencebay, 80 doğumluların bile ozanları olmadılar. Daha eskiye aitler. (Muhafazakarların ozanlarını da başkası yazsın...)
Her şeyin sorumlusu yine 12 Eylül darbesi galiba. Yetiştirdiği ruhsuz kuşağın ham meyvelerini, sanatçı diye dinliyoruz. 80 ve 90 doğumlular çok şanssız!