Mardin'de Hatip Dicle'nin milletvekilliğinin düşürülmesini protesto eden çocuklardan biri, gazdan etkilenince bisikletini bırakıp kaçmış.
Bir polis de yoldaki bisikleti TOMA isimli zırhlı aracın altına koymuş...
Bu fotoğrafa medyada iki farklı başlık atıldı: "Polis hıncını bisikletten aldı" ve "Polis hıncını bisikletten almak istedi..."
İki başlık arasında dağlar kadar fark var.
Ajans kaynaklı bir haberde bile medyanın meseleye farklı gözle bakması, Kürt sorununun içinden çıkılmasının ne kadar zor olduğunu gösteriyor.
Bu fotoğraf, Time dergisine bile kapak olacak derecede etkileyici!
Bisiklet, çocukluğa dair en masumane sembollerden biridir. Devletin maaşlı polisi, bir çocuğun bisikletini eziyor ya da ezmeye çalışıyorsa bundan daha trajik bir sahne olamaz. Bu sahneden sonra o çocuk dağa çıksa bile kimse bir şey diyemez.
Gelelim fotoğrafın ikinci sembolik anlamına. Fotoğrafa nereden baktığınıza bağlı aslında...
Askerle, polisle de empati kurmaya çalışalım.
Güneydoğu'da üç kuruş maaşa, her gün kelle koltukta çalışıyorlar.

ÖFKENİN BİLİNÇALTI
Bir suçluyu gözaltına almak isterken bile dayak yiyorlar. Bayrakları yanıyordu, koştular bayrak açtılar.
Belki o polis daha önce olduğu gibi yine kafasına taş yedi ve yıllarca biriken öfke bir anda patladı.
Gitti, çocuğun bisikletini ezdi ya da ezmek istedi.
Bisikleti ezilen; babası, ağabeyi dağda öldürülen çocukla, bir şehit ailesi nasıl barıştırılacak? Ya da, bir polisi bir çocuğun bisikletini ezmesine ya da ezmeye çalışmasına neden olan öfkenin altında neler var?
Sorun o kadar derin, yaralar ve acılar o kadar büyük ki...
Durum böyleyken memleketimde belki 30 haber kanalı var, 30'unda da Kürt sorunu aynı bakış açısından ele alınıyor.
Uzmanlar ve yazarlar o kadar ezbere konuşuyorlar ki, sanki kurulmuş saat gibiler. Hepsi aynı ağızdan konuşuyorlar. Asıl tartışılması gerekenler atlanıyor.
Beyler, bu işte bir yanlış var!