Hayatta şöyle bir durumum var: Bir ben varım, bir de benim kızlar. Yaza yaza artık hepsini siz de tanıdınız, e-mail'lerde onları da sorar oldunuz. Aşkta dikiş tutturamayan Seda bir yanda, evin titiz kızı İdil diğer yanda, eğlenceye doyamayan komik Dilhan hâlâ hayatımın neşesi, bir de meşhur İpek var tabii. Hani pazartesi sabahı odama fırıldak misali dalıp da 'Motivasyon' CD'lerini burnuma sokan İpek... Sağ olsun her sabah bir bomba patlatıyor. Bu sabah karşıma oturmuş boynundaki kolyenin ipini çekiştirerek sordu "Ayşe, bende bir değişiklik var mı?" Bu da ne kazık sorudur, evler yansındır... "Dünden bugüne mi? Hımm düşüneyim, dip boyan mı geldi?" İpek: "Off ne gıcıksın, kolyemi fark etmedin mi?" Fark etmez miyim, boynuna tekerlek gibi bir şey asmış, cevabını kaldıramayacağımı hissettiğim için ses çıkartmıyorum. Madem laf açıldı soralım: "Ne kolyesi bu kuşum?" Cevap: "Sedir ağacı parçası..."

PANTER EMEL OLMA
Boş boş bakıyorum, bakalım başımıza bu kez ne gelecek... Efendim bizimki Leman Sam'ın demecini okumuş. Aynen şöyle: "İnsanlar asla doğadan kopmamalılar. Toprağa yatmak, bir ağaca sarılıp öpmek iyi geliyor insana." Tamam da "Git boynuna sedir ağacı tak" demedi kadın herhalde. Boşuna dememişler, "Senin ne dediğin değil, karşıdakinin ne anladığı önemlidir" diye. Şimdi bu demecin peşine, yanık yanık "Penceremin perdesini havalandıran rüzgar"ı da patlatır mı, patlatır valla. Bittim ben. Sürekli kolyesini öpüyor. Sözüm ona, plazada doğayla bütünleşiyor. Üç vakte kadar Hindistan'a gider, o da kesmez Kamboçya'dan çocuk evlat edinir bu. Yani sonu Panter Emel'e benzemesin de... Allah'ım sen yüzümüze gül!