Çok kalabalık bir ailenin bir ferdiyim ben. Dolayısıyla bayramlar özeldir bizde; sevinçtir, mutluluktur, kavuşmadır, eğlencedir, sohbettir... Eğer köy evindeysek, sesler dışarılara taşar. Bayramlarda kalabalık olmak şahanedir. Bu şehrin yalnızlıklarından sonra ailenin sıcacık kucağı iyi gelir insana. Ama o kalabalığın içinde yine en çok babaannemi özlerim ben... "Ah keşke o da olsaydı. Nasıl da güzel olurdu" derim. Onun evinde odaların kapısını tek tek açıp çocukluğumdaki gibi dolaşmak isterim. Ama olmuyor. Kaybettiklerimizle birlikte kimi kapılar da kapanıyor hayata. Ve açsan da içerideki manzara aynı olmuyor. Onun için; bütün büyüklerin ellerini sıkı sıkı tutun bu bayram sabahında, öpün, öpün öpün... "İyi ki onlar var" deyin. Ve kendilerini 'yalnız' hissedenlerle de kucaklaşın; bir çocuk bakım evi, huzurevi ya da başka bir yer. Gazetelerde mutlaka LÖSEV'in (Lösemili Çocuklar Vakfı) ilanlarını görmüşsünüzdür. Kurban bağışlarınızı oraya da yapabilirsiniz. (Bir film izledim, dünden beri her hatırladığımda gözlerim ıslanıyor. Adı; 'Kızkardeşimin Hikayesi'. Yoo, moral bozmak için değil, başkalarının hikayelerini de hissetmek için, bulursanız izleyin. Ve kendi mutsuzluklarınızdan mutluluk çıkarmayı öğrenin.) İyi bayramlar.