"Babacığım ben geldim" dedim. Gözleri aralandı, bir şeyler söylemeye çalıştı, sonra yine derin uykularına daldı. İşte o zaman veda etti. Oysa daha 10 gün önce iyiydi. Birlikte yemek yemiştik. Aylar önce onun rahatsızlığı ile ilgili yazdığım yazıyı istemişti. Ne yazmıştım ki ben orada? Adını bile geçirmeden bir büyüğümüz demiştim. Sevgilerin insanı nasıl yalnız bırakmadığından söz etmiştim. Ama oydu işte... Onun hayata verdiği de, hayattan beklediği de oydu: Sevgi... Ergil Tezerdi'yi bugün onun bizlere verdiği sevgilerimizle uğurlayacağız..