Bursa'daki çöp evde ölmek üzereyken kurtarılan çocuğun dehşet görüntüleri henüz yüreklerimizde tazeliğini korurken, "çocuk" ve "çöp" kelimelerinin bir araya geldiği bir başka dramatik haberle sarsıldık.
16 aylık Göktuğ bebek amansız SMA hastalığıyla doğmuştu. Annesi (Ona "Anne" demek ne kadar doğruysa?) o daha beş aylıkken "Ben buna bakamam" diyerek baba evine kaçtı. Eşi, tüm zorluklara rağmen Göktuğ'un bakımını tek başına üstlendi. Gelin görün ki, çocuğun en başta anne sevgisine ihtiyacı vardı. Bunu fark eden baba, evladını alıp, eşinin yaşadığı eve gitti. Ancak karşısında vicdansız bir dede vardı. O adam, (Hadi ona da "Adam" dedik ya!) damadına ne dese beğenirsiniz? "Bizim artık seninle bir alakamız kalmadı. Git istersen o çocuğu çöpe at!.."
"Çöpe at... Çöpe at... Çöpe at..." Bu iki kelime günlerdir kafamın içinden çıkmak için kendine yol arıyor ama bulamıyor.
Çocuk sahibi olmadan önce bir evladın ne anlama geldiğini bilmiyordum. Anne babalar ile ne kadar empati kurmaya çalışsam da "dünyaya canından can getirmenin" ne demek olduğunu anlayamıyordum. Ta ki. bir hemşire, hastane koridorunda kızımı kucağıma verene kadar... O an tüm dünyam değişti. Hayatın gerçek anlamını buldum. Yaşam sebebim ortaya çıktı. Kalan ömrümü bir an bile tereddüt etmeden ona adadım...



Tıpkı sizler gibi...
O nedenledir ki, bebeğini hiç kaygı duymadan gül ağacının altına terk edenleri, beline tekme vurup denize atanları, poşete koyup, çöp konteynerine bırakanları, çöp eve kilitleyip gidenleri artık insandan saymıyorum. İnsanı geçtim, onlar hayvan bile olamaz. Siz hiç yavrusunu nedensiz sokağa terk eden kedi, köpek gördünüz mü? Evladı korumak, kollamak, yaşatmak için ille de "vicdan" sahibi olmaya gerek yok. "Canlı" olmak yeterli... Bu nedenle o duygudan mahrum kalanlar ancak "yaratık" olabilir benim gözümde...
Şimdi hepimize düşen büyük bir insanlık görevi var. Göktuğ'u el birliğiyle yaşatmak. Onun için yürütülen bir yardım kampanyası var. İhtiyaç duyulan paranın yüzde 48'i toplanmış. Geriye kalan yüzde 52 ise hepimizin ev ödevi. Buradan resmi olmayan yardım kampanyalarını detaylandırmak basın suçu teşkil ediyor. Ama siz herhangi bir arama motoruna "Göktuğ SMA" yazarsanız o kampanyalara ulaşabilirsiniz.
Gelin, Göktuğ'a el uzatın. Uzatın ki, onu kanlı canlı bir şekilde dedesi ile annesinin karşısına çıkartalım ve asıl çöpe gitmesi gerekenin, onların taş yürekleri olduğunu ispatlayalım.

Hasan Tahsin mi dediniz?
Demokrat Parti Genel Başkan Yardımcısı, Milletvekili Cemal Enginyurt, TV 100 kanalındaki Gündeme Dair programında tartıştığı gazeteci Latif Şimşek'i korumasıyla beraber dövdü. Hem bir gazeteci hem de televizyon yazarı olarak bu cümleyi yazmış olmaktan bile büyük utanç duyuyorum. Bir fikir tartışmasının gelip dayandığı nokta, üstelik bir canlı yayında, milyonların gözü önünde, şiddetin en kabası olmamalı.



Milletin vekili, parlamenter, fikir adamı, aydın gibi sıfatlara soyunanların düşüncelerini yumrukla, sille-tokatla kabul ettirmeye çalışmaları ne acı...
Saldırgan Enginyurt, olaydan sonra "Hepimiz Hasan Tahsin olmalıyız. Laikliği korumalıyız" filan demiş. Gazeteci Hasan Tahsin işgalcilere ilk kurşunu atarken yanındaki korumasına sıktırmadı. Laiklik ise hiçbir zaman kabadayıların korumasına muhtaç olmadı...

Gaf kürsüsü
Al Sana Haber programında Saba Tümer'e can arkadaşı Harika Avcı'nın öldüğü söylendi. Gözyaşlarına boğulan Tümer, bunun bir "eşek şakası" olduğunu anlayınca Seyhan Soylu'ya tepki gösterdi.

Zap'tiye
Karadeniz'deki koronavirüs vakalarında patlama yaşanıyormuş. Öyleyse manisi de benden olsun: "Oy korona korona, ara verin horona, söylesene uşağum, gitmeyi mi zoruna?.."

Ne demiş?
"Ukrayna'da bir erkeğin seni beğenmesi için çok uğraşmak gerek. Bakımlı olmak filan... Ama Türkiye'de nefes almak yeter..." (Ukraynalı bir kadının sosyal medyadaki açıklaması)