İstanbul'da bir saklı cennet var. Burnumuzun dibinde ama varlığından pek çoğumuz habersiziz.
Atatürk Arboretumu...
Belgrad Ormanları'nın güneybatısında, Bahçeköy'den Kemerburgaz yoluna sapınca, 300 metre sonra giriş kapısına ulaşıyorsunuz.
Erken gelen baharı fırsat bilip uğradım geçenlerde;
İstanbul'da baharı karşılamanın en güzel mekanı olduğu için.
Arboretum; ender bitkilerin bilimsel inceleme ve teşhir amacıyla yetiştirilip sergilendiği yer demek.
Bir nevi bitki müzesi yani.
İçinde öyle ağaçlar, öyle bitkiler var ki, insan her parselde Yaradan'a daha güçlü şükrediyor. Hele o şahane göletin etrafında bir tur attınız mı, içiniz yaşama sevinci ile doluyor.
Arbetoruma adını veren Atatürk'ü de yâd ediyorsunuz tabii ki. Ormanın, ağacın kimsenin umurunda olmadığı yıllarda, Atatürk Orman Çiftliği için bir yetiştirme alanı kurulmasını emretmiş.
Türkiye'nin ilk fidanlığını bu alan içinde görmek mümkün. Daha sonra İ.Ü. Orman Fakültesi Öğretim Üyesi Prof. Dr.
Hayrettin Kayacık'ın çabalarıyla 1947 yılında Atatürk Arbetorum'u denilen saklı cennet ortaya çıkmış.
İlgimi en çok, etrafı çevrilip koruma altına alınan yere devrilmiş ölü ağaçlar çekti. Ölü bir ağaç neden koruma altına alınıp teşhir edilsin ki? Yanına yaklaşıp bilgi panosundan o meşe ağacının hikayesini okudum. Meğer ölü ağaçlar, yüzlerce böceğe ve çeşitli canlı türüne ev sahipliği yaparmış. Bir ölü ağaç kovuğu, meğer binlerce canlı için ana rahmi olurmuş. Ölümün, hayatı doğurması. Buyurun size kainatı yaratıp bu eşsiz düzeni sonsuz kılan Allah'a inanç tazelemenin bir sebebi daha...
Atatürk Arboretum'u tertemiz ve bakımlıydı.
(Hele ki ortalığı çöp ve pislik götüren mesire yerlerini düşününce) Bunda, içeriye yiyecek-içecek sokulmamasının ve özel bitki türlerinin özenle korunmasının da rolü büyüktü tabii.
Arboretumun tek eksiği ise insanların bu cennette çay-kahve molası verebileceği bir sosyal tesisin olmaması.
İçeride ağaçlar çok saygı görüyor ama siz bir yudum su bulamayabilirsiniz, gidecekleri önceden uyarayım.