Geçen hafta haber bültenlerinde hepimiz dehşetle izledik. Öğrencinin dayısı okulu basıyor; yeğenine kötü davrandığını iddia ettiği beden eğitim öğretmenini önce yumrukluyor, sonra sınıfa kadar kovalayıp kurşun yağdırıyor. Öğretmen bacağından yaralanıyor.
Adam daha sonra elini kolunu sallayarak çıkıp gidiyor.
Benim ilk merak ettiğim, çocuklarımızın canını emanet ettiğimiz okula o adam belinde silahla nasıl girebilmiş? Görüntülere bakıyorum; okulun içinde kavga dövüş, kovalamaca dakikalarca devam etmesine rağmen ona müdahale eden bir tek resmi ya da özel koruma görevlisi yok.
Peki oradaki öğrencilerin, öğretmenlerin, velilerin canı kime emanet? Ama beni dehşete düşüren asıl ayrıntı bu da değil. Hangisi mi? Anlatayım...
Olaydan sonra muhabir, öğrencilerden biriyle röportaj yapıyor. Çocuktan olayı anlatmasını istiyor. 10-11 yaşlarındaki çocuk 'hepimizi dehşete düşürecek kadar' soğukkanlı. Yüzünde müstehzi bir gülümseme ile anlatıyor: "Adam önce yumrukladı, sonra tabancasını çıkarıp sıkmaya başladı. Öğretmeni ayağından vurmuş galiba.
Öyle olunca bizim öğretmenler panikledi. Velilere haber verdiler filan..." Sanırsınız yarım saat önce gözlerinin önünde yaşanan dehşet verici olayı değil de, bir gece önce izlediği diziden bir sahne anlatıyor. "Bizim öğretmenler panikledi" derken, ifadesinde gizli bir alaycılık, küçümseme sezinliyorum.
Yani 'Bunda panikleyecek ne var?' demeye getiriyor.
İşte geleceğimizi tehdit eden en büyük meselemiz budur. Yeni nesil; şiddeti, silahı, kavgayı, tacizi, tecavüzü 'sıradan' bir olay, günlük yaşamın 'rutini' olarak görmeye başladı.
Oysa normali ne olmalıydı?
O çocuğun dehşetten gözleri yuvalarından fırlamış, ağzı kilitlenmiş, zangır zangır titriyor olmalıydı.
Şimdi biz, o çocuk büyüdüğünde ondan karısını dövmemesini bekleyeceğiz; öyle mi?