Keşke hiç büyümesek de dünyaya hep çocukların gözüyle bakabilsek,,. Niye mi böyle düşündüm?
8'inci sınıfa giden okurum Şeyma Duman'ın mesajını okuyunca, siz de bana hak vereceksiniz:
"Merhaba Yüksel Ağabey; ben Şeyma, 8'inci sınıfa gidiyorum. Yazılarınızı babamdan öğrenerek okumaya başladım. Bu mesaj, televizyonla alakasız ama önemli. Beni umursayacağınızı düşünüyorum.
Ben her gün okula servisle gidiyorum. Giderken köprüler görüyorum. Köprülerin ayaklarına bir düzenekle çiçekler koymuşlar; duvarı onlarla süslemişler.
Siz de görmüşsünüzdür.
Benim derdim şu: Ağaçları kesip çimenlik alanları yok edip evler dikiyoruz. Sonra da böyle köprülerin ayaklarına çiçekler koyuyoruz. Bu bir ironi değil mi?
Şimdi o çiçeklerin bize ne faydası olacak ki? Belki çoğu kişi, yazımı umursamayacak ama bunlar önemli şeyler. Biz 1'inci sınıftan, hatta daha küçük yaşlardan beri ağaçlarımızı korumamız gerektiğini öğreniyoruz ama sanırım büyüyünce bunlar uçup gidiyor.
Ben dünyamızın geleceğini düşünüyorum. Bunu sizinle paylaşıp belki başkalarına da aşılayabilirim diye düşündüm. Şimdiden teşekkürler. Saygılarımla..."