OH be, dünya varmış... Ekranda çocuk sesini ne çok özlemişim. atv'de yayınına yeniden başlanan Bir Şarkısın Sen yarışmasında yetenekli çocuklarımızın söyledikleri şarkılar, ruhuma Bülbül Ötümlü Kanarya Yarışması kadar iyi geldi.
İki yıl önce yarışmanın apar topar yayından kaldırılmasına içerlemiş; kızmıştım. Bazı çatlak sesler, yarışmanın kaderi üzerinde etkili olmuştu. Yok efendim çocuklara makyaj yapılır mıymış, sahne kıyafetleri giydirilir miymiş, yarışma stresine sokulur muymuş falan filan... Yahu yanağına azıcık fondöten sürülen 8 yaşındaki kız çocuğundan tahrik olan varsa, öncelikle o sapıkların aramızda barındırılmaması lazım değil mi?

SÜTTEN AĞIZLAR YANINCA...
Sütten ağzı yanan yapımcılar bu kez yoğurdu derin dondurucudan çıkarıp yemeyi tercih ettiler.
Programa uzman pedagoglar nezaretinde hazırlanan çocukların yarışma psikolojisinden etkilenmemeleri için daha önceki programda en iyi şarkının seçildiği SMS oylamasını bile kaldırdılar. Hem yapımcıları hem de atv yönetimini gösterdikleri bu özen ve hassasiyet için kutluyorum. Ancak sevimli şarkılarıyla yarıştırmaktan utandığımız, çekindiğimiz aynı çocuklarımızı artık adını ve sayısını hatırlamakta güçlük çektiğim sonu gelmez sınav maratonlarında yarış atına çevirenler de bizler değil miyiz? Bu ne perhiz, bu ne lahana turşusu?
Büyük bir zevkle ve gelecek adına umutla izlediğim yarışmayla ilgili bir tek şikayetim var. Jüri üyeleri Ahmet Özhan ve Hande Katipoğlu'nun bu konudaki eleştirilerine aynen katılıyorum. Çocukların ağzına bu kadar acılı, ağdalı, arabesk şarkılar yakışmıyor...