Tenzile Hanım'ın vefat haberini aldığımda Küçükkuyu'daydım. Annem, bahçeden topladığı narları ben kaşıkla yiyebileyim diye o mübarek elleriyle ayıklayıp bir kasenin içine doldurmaktaydı...
Sonra Başbakan Recep Tayyip Erdoğan'ın helallik istenirken hıçkırarak ağladığını izledim haberlerde. Annem o sırada da ceviz ayıklıyordu bana... Üzerindeki zarları bile sıyırarak...
Ben haberi izlerken annesinin dizlerine yaslanmış küçücük bir çocuktum hâlâ... Ama Recep Tayyip Erdoğan o anda büyüyüvermişti. Anladım ki; bir çocuk, annesi öldüğünde büyür en son... Öncesinde hep çocuktur.
Tenzile Ana'ya Allah'tan rahmet, geride bıraktıklarına sabır, annesi hayatta olanlara ise ömürlerinde 'keşke' bırakmayacak kadar akıl ve vicdan diliyorum...