Geçen hafta haberlerde izliyorum. Tuzla'daki bir boya fabrikasında yangın çıkmış. Kimyasallar birbiri ardına patlıyor. Uzman itfaiyeciler bile alevlere yakından müdahale etmek yerine robot kollu araç ile su sıkmayı tercih ediyorlar. Etrafa yanan kimyasal maddelerden yayılan zehirli gazlar savruluyor. Yangın o kadar büyük ve tehlikeli ki, helikopterlerle müdahale ediliyor. Peki, herkesin koşarak olay yerini terk etmesi, canını kurtarması gerekirken, bizim vatandaş ne yapıyor? Emniyet şeridinin içine girip, cep telefonu ile yangını görüntülüyor... Yahu ne çabuk unuttunuz? Güngören'de ilk ses bombasının patladığı yeri görmek- görüntülemek için olay yerine koşanlar ikinci bombanın patlaması ile yaşamını yitirmedi mi? Topkapı Maltepe'deki sanayi sitesinde ilk patlamayı seyre koyulanlar, ikinci ve daha şiddetli olan patlamada can vermedi mi? Lokantanın komisi, işine gücüne gideceğine, güvenlik şeridinin içinde çatışma izlemeye koyulunca, serseri bir kurşuna kurban gitmedi mi? Bu ne ölümüne bir sevdadır? Ne saçma bir "muhabirlik" heyecanıdır? Saklayacak başka anı mı bulamadınız? Kamyonunun tavanına çıkarak bağdaş kurup, sağlık ekiplerinin kaza yapmış araçtan lime lime olmuş cesetleri çıkarışını izleyenler... Boğulan kadın, Sahil Güvenlik botuna alınırken, kumsalda olayı çekirdek çitleyerek izleyenler... Bu ne garip bir "zevk"tir? Görmek, görüntülemek, kaydetmek uğruna bunca can yitmişken, bu nasıl bir vurdumduymazlıktır?.. Benzer görüntüler, sel felaketi sırasında da yaşanıyor. Üç kişi dereden adam kurtarıyor, kalan 13 kişi azgın suların kenarında cep telefonuyla görüntü kaydediyor... Yahu güzel kardeşlerim, 3G denilen teknolojiyi neden "Geldim, Gördüm, Gömüldüm" olarak kullanıyorsunuz?