Yaprak Dökümü'nün bu haftaki en duygulu sahnesi, Leyla'nın eve gelip, annesi Hayriye Hanım'dan özür dilemeye çalıştığı anlardı. Güven Hokna ile Gökçe Bahadır'ın bu sahnedeki muhteşem performansı gerçekten de ayakta alkışlanacak cinstendi. Hayriye, önce kızının özrünü kabul etmek istemedi. Onu itmeye, yumruklamaya çalıştı. "Sen beni öldürdün, benim senin gibi bir kızım yok" dedi. Ama her kelime boğazında düğümlendi. Yüzü her karede biraz daha kızardı. Bakışlarındaki öfke her saniye özlem ve şefkate dönüştü. Yumrukları, okşayan eller haline geldi. Ve... Annelik duygularına daha fazla direnemeyip, kızına hasretle sarılarak, onu bağrına bastı... Namus cinayetlerinin önünün bir türlü alınamadığı, aile meclislerinden kızlar ya da gelinler için 'infaz' kararlarının çıktığı şu günlerde anne ile evladının arasına hiçbir şeyin giremeyeceği, bu sahne sayesinde öyle çarpıcı bir şekilde anlatıldı ki... Evet, ağaçlar her mevsim yapraklarını döker... Ama çoğu zaman o yapraklar, gelecek bahara daha parlak çiçek vermek için toprağa karışıp, o ağaca gübre olur... Ayrılır gibi görünse de, aslında et tırnaktan, yaprak ağaçtan ayrılmaz...