Nasıl üzücü görüntülerdi... Çarşamba akşamı Büyük Birlik Partisi Genel Merkezi'nde insanlar bilgi kirliliğinin orta yerinde oradan oraya savrulup duruyorlardı. Parti yetkilisi, "Alah'a şükür, kurtarılmışlar. Şu anda hastaneden içeri giriyorlarmış. Liderimizin sağlık durumu gayet iyiymiş" diyor. Bu bilgiyi de devletin valisinden telefonla alıyor. Merkezde büyük mutluluk yaşanıyor. İnsanlar, sevinç gözyaşlarıyla birbirlerine sarılıyorlar. Aradan 15 dakika geçmiyor. Yeni açıklama duyuluyor: "Maalesef helikoptere henüz ulaşılamamış..." Yeniden yıkılış... Yarım saat sonra bu kez müjdeli bir haber yayılıyor: "Kurtarılmışlar. Muhsin Yazıcıoğlu'nun sadece ayağı kırılmış, iyiymiş..." Yine sevinç ve kutlama... Ta ki, 10 dakika sonra doğru haberler alınana kadar... İşin neresinden tutsanız, elinizde kalıyor... Oysa Amsterdam'da yaşanan uçak kazasından sonra Hollandalı yetkililer öyle mi yaptı? Biz burada "Niye ölenlerin sayısını ve isimlerini açıklamıyorlar" diye tırnaklarımızı kemirirken, onlar en doğru bilgiyi verebilmek, kaza geçirenlerin yakınlarının ruh sağlığını koruyabilmek için olağanüstü titizlik gösterdiler. Peki biz, kazadan bir kaç saat sonra ne yaptık? Helikopterin içinden 112 Acil Servis'i arayan gazeteci İsmail Güneş'in konuşmalarını 'aynen' yayınlamakta hiçbir sakınca görmedik... Ve ne yazık ki anlı şanlı anchorman'lerimiz, bu konuşmayı ilk olarak kendilerinin yayınladığını böbürlenerek anlattılar. İyi de, kazazedelerin yardım çığlıklarını, acı içindeki haykırışlarını, iniltilerini herkese dinletmek için onların yakınlarından izin aldınız mı? Nerdeee?.. Oğulları, eşleri, kardeşleri için o dakikalarda büyük kaygı duyan, dua etmekten başka çaresi bulunmayan acılı insanlara bu yapılır mı? Haberciliği vicdan süzgecinden geçirerek icra etmek için Hollanda'ya kaç uçak daha düşmesi gerekiyor?