NTV Spor'un yayınladığı Inter-Milan derbisinden büyük keyif aldım. Hem maç güzeldi, hem çekimler, hem de spiker/yorumcu koltuklarında Türkiye'nin en iyi maç spikeri Ercan Taner ile en iyi yorumcusu Fatih Terim oturuyordu. Fatih Hoca'nın yorumculuğunda maç izlemek büyük zevk. Çünkü insan 90 dakika içinde cebini yeni bilgilerle doldurma şansına sahip oluyor. Hele o maç, hocamızın avucunun içi gibi bildiği İtalyan ligindeyse... Terim, maçın 15'inci dakikasında, "Türk izleyiciler iki takımın kadrosuna dikkatle baksın. Bizim Türkiye'de ikisini birarada oynatmaktan çekineceğimiz nitelikte oyuncuların dördü, beşi birarada oynuyor. Dünya, eskimiş tabuları yıktı. Seyircilerimiz bu maçı bir de bu gözle izlesinler" dedi. O dakikadan sonra maç benim için çok farklı bir anlam kazandı. Bir de, fark ettim ki her ülkenin maç yayınlama stili, benimsediği futbol anlayışıyla koşut. İtalyan rejisi maç değil, sanki film çekiyor. Dramatik anlam yüklü açılar, mimiklere yakın planlar, genel atmosferi veren geniş çekimler, ikili mücadelelerde sürekli zoom-in'ler... Hele bir de "spider-cam" denilen ve karşılıklı iki tribün arasına gerilen çelik halatların üzerinde gidip, gelerek, adeta Örümcek Adam'ın gözüyle maçı veren kameralar yok mu?.. Almanlarda ise "makine nizamı" öncelikli. Hiçbir pozisyonu kaçırmıyorsunuz. Teknolojinin tüm imkanları seferber ediliyor. Ama İtalyanların yaratıcılığı onlarda yok. Ruhsuz, kuru ve mekanik bir maç izliyorsunuz. İngilizler, tıpkı futbol oynar gibi maç yayınlıyorlar. Uzun paslı, bol hava toplu, fiziki mücadeleye prim veren İngiliz futbolu gibi, Ada rejilerinin çekimleri hep pilot kameradan. Bir yerde bu uzak çekimler, uzun pasa dayalı oyunun genelini okumak için yararlı olabiliyor. Ama aynı zamanda sizi saha içindeki heyecandan uzaklaştırıyor. Peki biz nasıl maç yayınlıyoruz? Tıpkı futbolumuz gibi... Henüz bir sistemimiz yok... Nasıl bir maç izleyeceğimiz; yönetmenin keyfine, elindeki imkana ve "son dakika" sürprizlerine kalmış...