KANSER hastalığının yerli dizilerde reyting damıtmak adına "dramatik unsur" olarak fütursuzca kullanılmasını bu köşede sıkça eleştiriyorum. Ama görüyorum ki, kanserli hücre, senaristlerin bölgesinde metastaz (çoğalma- yayılma) yapmış. Her hafta dizilerde yeni bir kanser hastası türüyor. Ekranın en ılıman iklime sahip dizisi Yabancı Damat bile çareyi Nazlı'yı kanser etmekte bulmuş!.. Ama sorun sadece yerli dizilerde değil. Kanser televizyondaki tüm programlarda "musibet" ya da "ceza" olarak görülüyor ve gösteriliyor. Sevgili meslektaşım Şenay Düdek bile geçenlerde katıldığı bir canlı yayında aynı hataya düştü. Hüsnü Şenlendirici'nin karısının iddialarına karşılık, "Allah beni kanser etsin ki evimde buluşmadılar" dedi. CNN Türk'te ülkenin siyasi yapısını değerlendiren bir hukukçunun ağzından "Türkiye'nin bu krizi kanserleşme sürecine gitmektedir ve bunun ölümden başka çıkışı yoktur" cümlesi döküldü. Haber bültenlerinde, gazete sayfalarında kanserden hep "amansız hastalık" diye söz ediliyor. Erken teşhisle bu hastalıktan kurtulmanın mümkün olduğu söyleniyor ama hemen arkasından ekleniyor: "Çünkü geri dönüşü yok!.." Unuttuğumuz ayrıntı şu: Ekranın karşısında sadece kansere yakalanma riski olan insanlar yok. Bizzat hastalıktan kurtulmaya çalışan kanserliler de var. Bu hastalığın en büyük ilacının "moral" olduğunu tekrarlamaya gerek var mı bilmiyorum. Feyza Apaydın adlı okurum, kanser hastalığıyla mücadele eden annesinin CNN Türk'teki hukukçunun sözünden sonra omuzlarının düştüğünü, "Adam haklı. En kötüsü kanser. Daha beteri yok ki" dediğini üzülerek yazmış. Benim ailemde ve yakın çevremde kanserle mücadele eden kimse yok. Ama bu insanların ekranda olup bitenlerden nasıl etkilendiklerini anlamak için de ille kanser ya da hasta yakını olmaya gerek yok. Değerli yayıncılar, yapımcılar, senaristler, haberciler... Sözüm hepinize: Artık yeter! Adamı kanser etmeyin!..