Bir Demet Tiyatro'nun 5 yıl sonraki ilk bölümünü, bu ekran efsanesini yaratanlarla birlikte izlemek büyük keyifti. Bazı meslektaşlarımızın önce yazıp, sonra da özür diledikleri tuhaf yazıların aksine, BKM ile atv arasındaki sinerjiyi yerinde görme fırsatı buldum. Bu birliktelikten atv mi, yoksa BKM mi daha çok kazanır bilmem ama en kazançlı kişilerin izleyiciler olacağı kesin... Bir Demet Tiyatro'nun kendine has espri dilini özlediğimi fark ettim. Yılmaz Erdoğan, Demet Akbağ ve arkadaşları sadece izleyici ile kendilerinin bildiği özel bir lisanı kullanıyorlardı sanki. Mükremin'in rüya sahnesinde televizyon sektörünün ipliğini pazara çıkaran mizahi eleştirisine ise bayıldım. Bizim burada günlerdir anlatmaya çalıştığımız çarpıklıkları o bir nefeste söyleyiverdi. İlk bölüm ağırlıklı olarak "hatırlatma" şeklinde geçti. Gelecek bölümlerde "dizi içinde dizi" başlayacak. Ekrandaki "vicdan sağan" dizilere gönderme yapacak olan Kuzgunlar adlı bu "iç yapım" eminim Bir Demet Tiyatro izleyicilerini ekrana kementle bağlayacak. Park Orman'da dizinin final jeneriği akarken, gözümün ucunda bir damla yaş fark ettim. Gülmekten miydi, yoksa aramızda olmayan Burhan Bey, Laz Bakkal ve Tombalak'ın ekranda "bis" yapmalarından mıydı, işte onu anlayamadım...