"En iyi, iyinin düşmanıdır" derler hani. Bundan kasıt, mükemmeliyetçiliğin kötü olduğu, ataletten başka bir şey üretmediğidir. Howard Segal'ın "Ütopyalar" başlıklı kitabını okurken bir yerde "mükemmeliyetçiliğin zararları"na atıfta bulunulduğunu gördüm. Meğer ne fenaymış. Mükemmeliyetçilik insanda "kaygı, yersiz öfke, depresyon, obsesif kompulsif bozukluk, beslenme bozuklukları ve kronik ağrı" yapıyormuş. İyi olalım, en iyi olmasak da olur!