Başbakan Erdoğan'ın, Adalet ve Kalkınma Partisi'nin son grup toplantısında, CHP'ye gönderme yaptığı 'ontolojik sorunlar içindeler' cümlesi; siyaset-felsefe ilişkisinde, Türkiye'nin gündemine halkın uzağında sayılabilecek bir sözcüğü getirdi.
Belli ki Başbakan Erdoğan'ın akıllı, çalışkan danışmanları var; bazı temel konuşmaların içine 'anahtar' sayılabilecek kavramları sıkı bir analizle yerleştirip, siyaset söylemine katkı getiren bir açılım yaratabiliyorlar.
Türkiye'de genel seçim sonrası; 'siyasi partilerin' genel görünümlerine baktığımızda hem geliştirilen siyasi stratejiler hem değerlendirmeler açısından; eğer AK Parti ne kadar çok hazırlıklı bir noktada duruyor ise diğer partilerin çoğunluğunun da, aynı oranda hazırlıksız, aceleci olduklarına ve derslerine hiç de iyi çalışmadıklarına tanığız. Siyasetle ortalama düzeyde iletişimi olan herkes; bu yalın gerçeği çok net görebilir.
Başbakan Erdoğan'ın son konuşması, Adalet ve Kalkınma Partisi'nin izlediği siyasi strateji ve halka somut yansımaları; bu ciddi 'hazırlılık hali' ve diğer tarafta ise aynı oranda ciddiyetsiz 'hazırlıksızlık hali' açısından, çok iyi bir örnek.

Gelelim 'onkoloji' değil, 'ontoloji' kavramına! Özetle tamamen varlığı kendisine konu edinen felsefe dalına, 'ontoloji' deniyor, yani Türkçesi 'varlık felsefesi'.
Ontoloji, 'varlık nedir?', 'var olmak nedir?' gibi basit görünen, çoğumuzun ise gündelikle hayatta kafamızı kumlara gömerek, düşünmekten kaçındığımız sorulara yanıt arıyor.
Elbette varlık felsefesi, bu soruların yanıtlarını sadece bugün için aramıyor. İlk büyük filozoflardan sayılan Miletli Thales'ten günümüze dek; asırlardır değişerek, hissederek, sorarak, geliştirerek; bu yanıtları içselleştirerek arıyor ontoloji. Başbakan Erdoğan'ın, ontoloji vurgusu ise CHP'nin 'varlık' durumu, yani 'varlığını sorgulamak üzerine' ciddi bir göndermeydi.
Belki de CHP'nin şu an mecliste ironik anlamda; 'hem var olması hem de olmaması' üzerine, yarattığı ustalıklı bir gönderme. Çünkü 'ontolojinin' temel sorularından biri de, "Bir varlık, gerçekten var mıdır?" sorunsalına dayanıyor.
Bu yansıma, Türkiye'nin sağlıklı dönüşümüne gerçek anlamda ihtiyaç duyduğu ana muhalefet partisi ve yönetiminin, üzerinde çok ciddi düşünmesi gereken somut bir durum.
Her eleştirinin karşısında, doğal olarak bir 'özeleştiri' mekanizması yatar. Sanıyorum CHP'nin en büyük eksikliği, bir türlü kendi içinde sağlıklı bir özeleştiri anlayışının yaratılamaması. CHP'de, daha düne kadar sıkı 'genel merkezci'; şimdi ise 'kurultaycı' olan kesimin de en büyük çocukluk hastalığı, kökleri olan koca bir siyasi partiyi, hep kişilerin gelişlerine gidişlerine endeksli olarak yorumlamaları, değişimin önüne nasıl geçileceği sorusundan da, kesinlikle uzak durmalarıdır.
Böyle olduğu sürece; CHP Türkiye'nin tüm sorularına, sağlam yanıtlar aramadığı, siyasi aklını değişimle bütünleştirerek yeniden inşa etmediği, askeri vesayet ile arasına mesafe koymadığı; "insan odaklı, hukuku yenileyen, sivil, demokratik, katılımcı, özgürlükçü bir anayasa"nın hazırlanmasına katkı verip, öncülük yapmadığı, yapamadığı sürece; daha çok CHP yazıları kaleme alınacaktır. CHP'li dostlar da, bu yazılara üzülmeye devam edeceklerdir. Meclis tablosuna bakıldığında, aslında onlar için gerçek anlamda üzücü olması gereken; bu karambol ortamında, düne kadar CHP'nin C'sine bile yabancı kalmış, üstelik daha sekiz dokuz ay öncesine dek, CHP'nin kapısından bile geçmemiş, hiç emek vermemiş bazı yenilerin ve Demirel gölgesindeki bazı isimlerin de, Meclis'te bu partiyi temsil ediyor olmalarıdır.
Oysa Türkiye'nin, evrensel sol değerlerle buluşabilen bir CHP'ye ihtiyacı var. Değişimin önünde yer alan yetenekte; yenilenen, fikirsel derinlikte de yeni olan bir CHP'ye ihtiyacı var. Eski tas eski hamamın, nereye dek ulaşabileceğini de hep birlikte gördük çünkü.