İstanbul fethedildikten sonra Hıristiyanlar, Fatih'in verdiği hakların güvencesinde bu şehirde yaşadılar, bir hukuk ihlali gündeme geldiğinde, Fatih'in sözüne dayanarak haklarını korudu. Hâlbuki Endülüs, 1492'de İspanyollar tarafından tamamen işgal edildikten kısa bir süre sonra ülkedeki Müslüman ve Yahudi varlığı yokedilecekti. Fatih Sultan Mehmed ve Osmanlılar tarih sahnesinde kaldıkları sürece sadece Müslümanlar'ın değil, Hıristiyan ve Yahudiler'in de ümidi oldu.
O dönemde Avrupa'da Yahudiler hayatlarını zor şartlar altında sürdürüyordu. Osmanlı topraklarında ise her dinden insan kendi kültürel ve dini ortamında özgürce yaşamaktaydı. Hatta Fatih Sultan Mehmet gayrimüslimlerin haklarını fermanlarla devlet güvencesi altına alarak şahsi müdahale, yorum ve haksızlıkların önüne geçiyordu. Hıristiyan olsun, Yahudi olsun fark etmiyordu. Osmanlı Devleti'nin şemsiyesi altına giren herkes hukuk sahibiydi ve hakları devlet tarafından koruma altına alınıyordu. Bu yüzden Yahudi İzak Sarfati, 1454'te Orta Avrupa'daki dindaşlarına gönderdiği mektupta hilalin altında yaşayanların haçın hâkimiyeti altında yaşayanlara kıyasla çok daha talihli olduklarını söylüyordu. Onlara tavsiyesi Avrupa'daki dev işkence odasını bırakıp Türkiye'ye gelmeleriydi.