Yazılanlara ben de katılıyorum: alaturkayı, gerçek Türk musikisini unutur gibi olmuştuk. Ancak zaman zaman, sanki bayramdan bayrama hatırlayıp köşedeki eski sandıktan çıkararak tozunu aldığımız değerli bir eski eşya gibi olmuştu o... Ama bu sadece görünürde böyleydi. Yoksa o eski şarkıları, o büyük bestecileri, o kendine özgü bir armoni, bir dünya, bir estetik, bir duyarlılık yaratmış, hüznü ilmek ilmek örmüş, arada neşe ve coşkuyu da unutmamış eşsiz Osmanlı sanatını tümüyle nasıl unutabilirdik? Kaç yaşında ve hangi kuşaktan olursak olalım, mutlaka biryerlerde kulağımıza çalınmış olan o melodiler belleğimizin derinliklerine sinmiş, birgün hatırlanmayı bekliyordu. Belki o gün geldi. Dede Efendi ya da Hacı Arif Bey'in olgun klasikliği, Sadettin Kaynak'ın hınzır baroku, Osman Nihat'tan Münir Nurettin'e, Selahattin Pınar'dan Neveser Kökdeş'e, Yesari Asım'dan Zeki Müren'e onca bestecinin değişik duyarlılıkları yeniden gündeme oturdu. Ve çok farklı bir müziğin neferleri, bu kez de'alaturkayı deneme' çabasına girdiler. İlk kez değildi bu elbette..Yıllar önce Sezen Aksu veya Nükhet Duru da çok güzel alaturka albümler yapmış değil miydiler? Ama üstüste gelen Fatih Erkoç ve Sertab Erener çok ilgi çekti. Her türlü müziğe açık olduğu zaten bilinen Erkoç, sade ve net yorumuyla çok iyiydi. Çok sevdiğim Sadettin Kaynak'a baş köşeyi vermesi ve de kendi besteleri hoş bir sürpriz oldu. Sevtap ise görkemli sesini alaturkayla bağdaştırmakta hafif bir tereddüt yaşasa da, sonuç olarak çok etkileyici. Ondan Dönülmez Akşamın Ufkundayız veya Adalar Sahilinde Bekliyorum'u dinlemek ayrıcalık. Elbette yeni Bülent Ersoy veya Sibel Can albümlerini de alacağız. Ama iki ayrı dünyanın bu beklenmedik buluşması, bence önemli bir kültür olayı sayılmalı.